Iedereen zei nog zo na de oversteek van Biskaje: rust even lekker uit en slaap rustig bij. Dat advies hebben wij natuurlijk rustig links laten liggen. We zijn nu precies een week in Noord-Spanje en we kunnen er geen genoeg van krijgen!
Nadat we netjes waren afgemeerd in A Coruña en een kort dutje hadden gedaan, was het al half negen ’s avonds. Oei, we moesten nog avondeten. Maar dat was natuurlijk geen probleem. Bij de Spanjaarden begint het drinken van een Estralla Galicia of een wijntje en het eten van wat tapas juist dan. A Coruña bruist van het leven en de vriendelijke havenmeester had ons precies laten weten waar we lekker konden eten. Voor ons stond op het menu: octopus, inktvis, gebakken chorizo, runderlapjes met chips en een heerlijke salade. We vonden dat we dat wel hadden verdiend.
De volgende dag hebben we een mooie wandeling gemaakt langs de kust. Deze is hier rotsachtig met indrukwekkende kliffen, waar de Atlantische golven spectaculair op kapot slaan. Het was eventjes wennen aan het warmere klimaat en andere leefritme ten opzichte van Engeland, maar we hadden de smaak snel te pakken.
Juan Sebastián de Elcano kwam toevallig net de haven invaren toen wij net afgemeerd lagen. Dit Spaanse trainingsschip voor de marine werd met veel toeters en bellen ontvangen en de kade stond tijdens ons hele verblijf vol met toeschouwers. ’s Avonds werden er chique feestjes georganiseerd.
Dag drie stond in het teken van wat klusjes. Lianne wilde werken aan haar scriptie en ik zou op zoek gaan naar gas voor onze gasflessen aan boord. Dan was het plan om ’s middags nog even naar het strand te gaan om wat af te koelen. Maar we waren te voorbarig. Het beloofde niet zo makkelijk te gaan als we hadden gehoopt.
Lianne startte haar laptop op en wilde net gaan werken. We hadden twee cappucinos besteld om de motivatie er een beetje in te krijgen. Maar nog geen vijf minuten later ging de laptop opeens uit. Een aantal keren opnieuw opstarten bleek niet te helpen. Ik verwachtte dat er iets mis was met de harde schijf of Windows. Hoe dan ook, er zat niets anders op dan de laptop te repareren. Dus we dronken onze koffie op en gingen dan maar samen op zoek naar een nieuwe harde schijf en een fles gas.
Na wat rondvragen hadden we vlot achterhaald waar een computerwinkel was die ons zou kunnen helpen, dus de harde schijf was snel gekocht. Daar in de buurt zaten ook bootjeswinkels en ijzerhandels (ferretarias), waar we wat navraag hebben gedaan naar onze gasflessen. Helaas bleek dat nog niet zo eenvoudig. We werden van het ene handeltje naar de andere gestuurd en het verhaal was steeds duidelijk: we hebben wel Campigaz, maar kunnen jouw groene gasfles niet zomaar vullen met propaan.
Half onverrichte zaken keerden we dus terug naar de haven. Ik repareerde de laptop van Lianne, zij deed onderzoek naar ons gasprobleem. Het werd duidelijk dat vullen in Spanje niet gaat lukken. Het is hier allemaal streng gereguleerd. In Portugal zal dat misschien wel gaan. Dus leek de oplossing om een bus Campigaz te kopen. Maar dat was een probleem voor de dag van morgen.
De volgende ochtend ging Lianne dus weer op weg richting een openbare werkplaats en hervatte ik mijn zoektocht naar gas, met het idee om nu van systeem te wisselen. Ik had de gasslang meegenomen om te laten zien wat voor verbinding ik nodig had. Maar ook dit leek weer veel te optimistisch. Ik ben misschien wel tien verschillende zaken binnen geweest om te vragen of ze een bus Campigaz konden aansluiten op mijn gasslang. En meestal keerden ze elke keer erg behulpzaam hun winkels ondersteboven, de juiste connector werd niet gevonden. Onze oplossing is simpel. We wisselen tapas af met koude salades. Zo komen we Spanje wel door totdat we de gasflessen kunnen vullen in Portugal.
Vervolgens werd het weer tijd onze weg verder zuidwaarts te vervolgen. En met wat een plezier hebben we dat tot nu toe gedaan. De afstanden zijn geschikt voor dagtochten. Er staat bijna geen stroom. De hoge kliffen lachen je de hele dag toe. Het varen is hier paradijselijk. De enige kanttekening die we zouden kunnen maken is dat de wind momenteel wat veranderlijk is, maar daar kunnen we voor nu wel even mee leven.
We hebben twee nachtjes voor anker gelegen in de Ría de Camariñas en liggen nu in de Ría de Muros. Voor het eerst hebben we ons rubberbootje er bij gepakt, zodat we gemakkelijk naar de wal kunnen. Dat brengt weer een hele nieuwe lading pret met zich mee. Donderdag komen Emmy en Axel, studievrienden van Lianne, aan boord. We gaan dan vanuit Arousa de Rías verder verkennen. En ik verwacht dat deze nog heel wat moois voor ons in petto hebben.
