We gooiden de trossen weer los om vanuit Dún Laoghaire door te varen naar onze volgende bestemming: Ardglass. We hadden in onze boeken dit kleine haventje gespot en het leek ons een mooie tussenstop richting Belfast. De zeiltjes stonden er vlot bij dus de start was goed. Lianne zag al wel op ons navigatiesysteem dat het eventjes puzzelen zou worden met de grote scheepvaart die van of naar Dublin aan het varen was, maar ik maakte me er niet zoveel zorgen over. Het havengebied wordt namelijk in de gaten gehouden door een verkeerstoren en wij luisterden netjes op onze radio het werkkanaal van de haven uit.
Plotseling zagen we een pilotboot op ons afkomen! Deze kwam achter een groot containerschip vandaan dat voor anker lag en langzaam weg begon te varen. En het leek er verdacht veel op dat de pilot recht op ons afkwam. Voor de zekerheid riep Lianne de pilotboot via de marifoon op om eens te horen wat hiervan de bedoeling was. De pilot was erg vriendelijk en liet ons weten dat de verkeerscentrale ons niet in de gaten had. Zij kwamen maar even langs om ons te escorteren door het drukke scheepvaartverkeer. In de tussentijd had Lianne de verkeerscentrale ook al opgeroepen en door de paniekerige communicatie leek het erop dat de verkeerscentrale ons helemaal niet in de gaten had! Dat was best vervelend, dus wij vroegen aan de pilot of wij wel goed zichtbaar waren op de radar en op de AIS. Uit de reactie van de pilot bleek dat wij uitstekend zichtbaar waren en dat de verkeerscentrale er een beetje een potje van aan het maken was. Op een gegeven moment was de paniek van de verkeerscentrale zo groot dat wij gevraagd werden op onze positie te blijven liggen, tot verbazing van de pilot en onszelf. Er was namelijk meer dan genoeg ruimte om voor de kruisende grote scheepvaart de overkant van de baai te bereiken, maar blijkbaar had de verkeerscentrale dat niet in de gaten. De pilot besloot de leiding over te nemen en riep zelf de verkeerscentrale op met het voorstel om ons de baai uit te begeleiden. Ze verontschuldigden zich voor de verwarring en bedankten ons voor onze goede medewerking. Na een klein oponthoud en de nodige spanning waren wij weer lekker onderweg om tussen de boze luchten door naar Ardglass te varen.
Er stond niet veel wind dus we moesten grotendeels motoren, maar de dramatische luchten en indrukwekkende landschappen maakte dat helemaal goed. Vrijwel de hele tijd was een kleine bergketen zichtbaar waarvan ik me kon voorstellen dat de uitzichten adembenemend zouden zijn. We waren blij dat er een plekje in de haven was en we werden warm ontvangen door de lokale bevolking. De chinees, de pub en de fish and chips werd ons warm aangeraden, en uiteindelijk zijn we lekker bij de chinees gaan zitten in plaats van de kant-en-klare lasagna op te warmen.
De volgende ochtend maakte ik Lianne vroeg wakker. Ik had namelijk uitgevogeld hoe we met twee bussen naar de bergketen konden rijden en daar een mooie wandeling zouden kunnen maken. Met frisse tegenzin kwam Lianne haar bed uit snelden we ons naar de bus, want we hadden niet veel tijd te verliezen. We reden via Downpatrick naar Newcastle, waar we wat snacks en drinken insloegen bij de Lidl en begonnen aan onze wandeling. We hadden allebei onze stokken meegenomen omdat we redelijk hard door moesten stappen om ook weer de bus terug naar Saga te halen. Dat maakte de wandeling iets minder ontspannend dan normaal, maar de schoonheid van de natuur was er natuurlijk niet minder om. De foto’s spreken voor zichzelf.
Het laatste stukje klimmen was nogal steil, en omdat ik wat meer energie over had dan Lianne besloot ik zo snel mogelijk omhoog te klimmen. Dit viel me nog niet mee. Het voelde alsof ik 20 minuten lang een 1500m aan het schaatsen was en het kuchje met wat longvocht volgde vlak nadat ik de top had bereikt. Grappig genoeg leverde dit wat nostalgische gevoelens op, waardoor ik des te meer van de klim kon genieten. We daalden rustig af en waren netjes op tijd bij de bus. Toen we weer aan boord waren aangekomen zette we een filmpje aan op de laptop en konden we weer ontspannen na een goed besteedde dag.
De volgende dag raakte ik aan de praat met een Ier die vanaf het Isle of Man naar Ardglass was gevaren. Ik vroeg me namelijk af hoe het zat met de Ieren, de Noord Ieren en wat voor vlag we moesten hijsen als gastenvlag. Het viel me namelijk op dat de Engelse schepen geen gastenvlag voeren, de Ierse schepen hun Ierse vlag voeren en de buitenlandse schepen er maar een potje van maakten. Blijkbaar lag dit nogal gevoellig. Technisch gezien hadden we het goed gedaan door het Engelse vlaggetje te hijsen, maar niet alle Noord Ieren en zeker niet de Ieren zouden dit kunnen waarderen. Uiteindelijk werd ons maar afgeraden om in zijn geheel een gastevlaggetje te hijsen. Ook al gaat het maar over iets kleins, voor ons maakte dit wel duidelijk hoe groot de wrijving nog is tussen de Ieren, de Engelsen, de katholieken en de protestanten. We waren wel benieuwd of we daar in Belfast nog wat meer over zouden kunnen leren.
De volgende bestemming was Bangor, een stadje aan de rand van Belfast waar we Lonneke op zouden pikken. Op de valreep besloten we dat het weer toch goed genoeg was om naar Bangor te varen. We werden uitgezwaaid door een groepje zeehonden die in de haven lagen te zonnen en moesten het weer doen met weinig wind en indrukwekkende luchten. Ardglass was een schattig haventje. Precies het formaat waar wij fan van zijn. We vonden het jammer dat we weer verder moesten, maar zagen ook uit naar de komst van Lonneke.
