Aanzienlijk aangedikt vertrokken we weer vanuit Lissabon. Het doel was om bij Tróia te gaan ankeren en maar eens te zien of die stranden inderdaad zo mooi zijn als dat we hadden gehoord. Eenmaal aangekomen waren we echter veel meer onder de indruk van de kliffen en bergen langs de zee dan van de lange witte stranden. Op de kaart dachten we een mooi plekje gevonden te hebben om te ankeren en daarmee maar eens wat te bezuinigen op onze havenkosten. De voorspelling was dat het rustig zou blijven en bovendien heeft ons anker tot nu toe nog altijd super gehouden, dus we zagen dat wel zitten. Ook al hadden we wel verwacht dat de wind wat meer zou opsteken dan dat de verwachting voorspelde, door de hoge kliffen en de noorderwind. Hoe dan ook was het alweer tijd voor een simpele salade (haha ja, het gasprobleem is nog steeds niet opgelost). Maar tijdens het eten begonnen we te merken dat de wind toch flink aan het aantrekken was. En bovendien kwam het getij niet helemaal overeen met onze informatie, wat hier specifiek wel vervelend was omdat er een situatie zou kunnen ontstaan waarbij we niet meer eenvoudig de ankerplaats uit zouden kunnen komen door zandbanken. Het was geen moeilijke beslissing om de knoop door te hakken en we zijn snel na het eten naar de marina van Tróia gevaren. En ook hier zorgden de kliffen voor pittige vlagen. Motorsailend op de kotterfok baande we ons een weg tegen de stroom in. Gelukkig was de marina nog bereikbaar via de telefoon en kregen we een plekje aangewezen.
Maar de ellende eindigt hier nog niet. Tróia bleek de duurste haven te zijn waar we tot nu toe zijn geweest! Toen de vriendelijke havenmeester vertelde dat we 69 euro moesten betalen vroeg ik verrast of dit niet per ongeluk voor twee nachten was. Helaas bevestigde ze dat het om een enkele nacht ging, maar ze erkende ook dat het een erg dure jachthaven is. De beslissing was snel genomen om onze weg maar verder te vervolgen richting Sines en niet nog een nachtje te spenderen in Tròia om de witte stranden te aanschouwen. En toen kregen we pas echt pech. We hadden het afvaren, zoals gewoonlijk, netjes voorbereid en lagen nog op een spring en een voorlijn. Ik gooide de spring los en Lianne controleerde de voorlijn. Alles leek te gaan volgens plan, totdat de punt opeens compleet oncontroleerbaar werd en we plots schuin lagen tussen de steiger en de motorboot aan stuurboord naast ons. Lianne probeerde met alle macht de motorboot af te houden maar de situatie verergerde alleen maar. Ik snapte niet wat er gebeurde. Zaten we nog vast aan de wal met een lijn? Een Portugees snelde ons te hulp terwijl de situatie aan het verergeren was. Op een gegeven moment zaten we zelfs met een zonnepaneel vast aan het anker van de motorboot aan bakboord! Met wat duw- en trekwerk zijn we toch de ligplaats uitgekomen. Wonder boven wonder zonder schade aan Saga of de motorboten, maar zeker wel schade aan ons ego. En toen werd het duidelijk. Omdat deze haven op geen enkele manier was afgeschermd voor de stroming, stond er een flinke onderstroom in de haven. Ondanks dat we rond dood tij zijn afgevaren is het wel deze stroming geweest die ons het leven zuur heeft gemaakt. Volgende keer nog beter opletten dus!
Dus wij voeren met onze chagrijnige hoofden de haven uit. De zeilen werden gehesen. De motor ging uit. De zee was kalm en met een halve wind van 9 knopen haalden we toch 5 knopen snelheid. En dit zeilde zo heerlijk dat het toch niet lang duurde voordat we ons goede humeur weer terug hadden. Met de kliffen achter ons en het eindeloze witte strand naast ons vervolgden we onze weg richting Sines.
De baai van Sines bleek een heerlijke ankerplaats te zijn. Ideaal om even wat geld aan marina’s te besparen en we konden bovendien mooi meegenieten van het Festival Músicas do Mondo. Het festival kwam onze slaap niet ten goede, maar het was wel gezellig om dit van een afstandje te volgen. Onze oordopjes kwamen desalniettemin goed van pas. Vanuit Sines zijn we naar de Algarve gevaren. Daar stond weer een leuke afspraak op de agenda: mijn moeder en broertje komen ons opzoeken!
