Sommige dagen proberen we alles uit de dag te halen en met Emmy en Axel was dat zeker het geval. Maar de boog kan niet altijd gespannen staan. De volgende dagen hebben we nog rustig doorgebracht in Póvoa de Varzim. Ondanks dat dit geen hele chique jachthaven is, waren we erg tevreden over de faciliteiten. Zo hadden we een soort van ruimte met leenboeken en bureaus ter beschikking, waar Lianne kon werken aan haar thesis en buiten stond een barbecue. Omdat we nog steeds geen goede oplossing voor ons gas hebben kunnen vinden, konden we dus mooi gebruik maken van de barbecue voor onze avondmaaltijden. Toen we op de eerste avond bijna klaar waren met onze maaltijd kwam een groepje Portugezen hun spulletjes klaarzetten. En eerlijk gezegd lieten ze ons wel een beetje zien hoe dat nou echt moet: paprika’s rechtstreeks op de kolen, verse vis van de markt en een koelbox met koude biertjes. Ach, wij waren al lang blij met ons warme braadworstje in plaats van de salades van de afgelopen dagen. Bovendien raadde een van de Portugese mannen ons aan om naar Tróia te varen. Ze zouden daar de mooiste stranden van Portugal moeten hebben, ondanks dat het ten zuiden van Porto lag. Nota bene, het eerste wat de havenmeester ons duidelijk wilde maken toen we net de haven ingevaren waren is dat Porto eigenlijk de hoofdstad van Portugal is en dat alles ten zuiden van Porto eigenlijk al Marokko is. De Spanjaarden vond hij overigens wel vriendelijke mensen, zolang ze maar aan hun kant van de grens zaten. Kortom, er is dus wel zoiets als Noord- en Zuid Portugal.
Enfin, terug naar de barbecue, want ook de tweede avond resulteerde weer in een leuk etentje. We hadden namelijk afgesproken met twee andere Nederlanders die vlak naast ons in de haven kwamen liggen om weer te gaan barbecueën. Tot onze verbazing waren deze twee nog jonger dan ons en zijn ze tussen hun Bachelor- en Masteropleiding naar Galicië en Portugal komen varen.
We hadden wel wat langer in Póvoa de Varzim kunnen blijven liggen, maar er stond ook alweer iets anders leuks op ons te wachten. Jurre en Julia (het broetje van Lianne en zijn vriendin) kwamen namelijk naar Lisabon toe! We zijn daarom in één keer door naar Lisabon gevaren. Het grootste deel van de tocht was heerlijk zeilen en Lianne heeft tijdens haar nachtshift weer schitterende dingen gezien. Maar het laatste stukje was plots nog vrij heftig. Dit kwam om dat we als het ware een hoekje om moesten, van een koers naar het zuiden richting het oosten om bij Lisabon te komen. De noordenwind kan hier echter aan het einde van de dag flink aantrekken over de kliffen. Dit effect zorgde voor een vlagerige wind tussen de 10 en 35 knopen! Niet echt comfortabel dus. Gelukkig was het nog maar een klein stukje naar Oeiras, een haventje op 20 minuten met de trein naar het centrum van Lisabon.
De volgende dag kwamen Jurre en Julia ook naar Lisabon en troffen we elkaar bij het Park van Eduardo VII om de komende dagen samen de stad cultureel en culinair te verkennen.
