Vrijdagmorgen 5 augustus 02:30 ging de wekker. Hoewel het vroeg was, hadden we ontzettend veel zin in de dag. Papa bracht mij en mama naar Schiphol, waar we vervolgens geconfronteerd zouden worden met een overweldigend lange rij wachtende mensen. De rij die wij buiten zagen (waarvan we half lachend zeiden: “wow wat een bizar lange rij, je zal er maar in moeten staan”), bleek achteraf de rij te zijn waar wij zelf in kwamen te staan. Half gefrustreerd en licht gestrest (vooral mama natuurlijk) hadden wij de rij doorstaan om vervolgens nog even gecontroleerd te worden bij de douane. Omdat we allemaal rare slangen, katrollen en andere zeilattributen bij ons hadden, moesten we via de extra controle. Met nog 10 minuten resterend vanaf de douane naar ons vliegtuig, hebben wij met dank aan mama’s sprintcapaciteiten op haar niet-meer-hele-jonge leeftijd, op de valreep het vliegtuig gehaald. Toen wisten we dat het goed kwam. Op naar Bernhard & Lianne. Eenmaal aangekomen in Faro wist mama met haar open karakter een dame aan te spreken die buskaartjes verkocht, terwijl ik tevergeefs op het internet aan het zoeken was naar een soort openbaar vervoer app. Na een tocht van 2,5 uur door het best wel dorre Zuid-Portugal, kwamen we aan in een aanzienlijk mooier plaatsje: Lagos. Hier werden wij vol enthousiasme opgehaald door zeerob Bernhard en een inmiddels aardig bijgekleurde Lianne. Lagos was prachtig, blauw water, een komen en gaan van bootjes en een levendige sfeer. Daar eenmaal gesetteld zijn we gestart met een heerlijke lunch. We aten dingen als gegrilde sardientjes (welke typische geur je door heel Zuid Portugal ruikt), gepekelde kabeljauw (Bacelhau), Picaña van de grill en kokkels in olijfolie, knoflook en peterselie. Uiteraard hebben we een broodje als een spons doorweekt met olijfolie, totdat er geen olijfolie meer te bekennen was. Daarna hebben we lekker rustig aan gedaan en genoten van een mooi strand onder de rotswanden die langs de kust van Lagos strekken, met uitzicht op een kristalheldere Atlantische Oceaan. Na de strandsessie hebben Bernhard en ik nog een eind hard gelopen langs de kust van Lagos. Vermoeiend na zo’n dag, maar de schoonheid van de omgeving maakte het een prachtige ervaring. Na het hardlopen heb ik nog een salade gemaakt met meloen, olijven, feta, rode ui, komkommer en tomaat. Dit was een fijne lichte maaltijd na een warme dag waarop we zwaar geluncht hadden. Toen ging al snel het licht uit bij mama en mij. We waren natuurlijk uitgeput van de 2 uur slaap en toch wel vermoeiende reis.
Op dag twee gingen al vrij op tijd de trossen los. Ik had wat lekkernijen gehaald bij de Lidl, waaronder pastel de nata. Dit is een soort filo/bladerdeeg combinatie gevuld met gebrande custard. Op de een of andere manier hadden Bernhard & Lianne ook altijd een voorraad pastel de nata. Trossen los, op naar Faro. Een flinke tocht, maar we hadden gelukkig goede wind. Met de wind achter en de gennaker op ging het sportief en voorspoedig. We hadden tijdens het varen twee vislijnen uitgegooid met hoop op een dikke tonijn of wat makreel, maar tevergeefs. De makreellijn was gebroken (door uiteraard een gigantische vangst makreel) en de tonijn had specifiek die dag geen zin om te bijten. Het lag natuurlijk niet aan onze capaciteit als vissers. Aan mijn kant was de dag gevuld met vele dutjes en aan mijn moeders’ kant was de dag gevuld met heel veel tevreden en gelukkige gezichten. Mama was blij om haar zonen en haar soort van dochter weer te zien. En dan nog in zo’n omgeving. Fantastisch. Zeiltocht klaar, op zoek naar een overnachtingsplek. Dit werd ankeren. Onze ankerplek was een mooie baai tussen Faro en Ihla da Culatra. Hier lagen talloze jachten, wat een prachtig gezicht was ’s nachts. Alle ankerlichten, die de top van de masten van de geankerde boten verlichtten, gaven ’s nachts een magisch effect aan de baai. Wij waren vrij laat aangekomen in de baai en de zon was al achter de bergen, die achter Faro liggen, aan het zakken. Met veel honger hadden wij besloten om de rubberboot op te blazen en Ilha da Culatra te bezoeken om wat eten te scoren. De motor had wat issues, maar die waren snel verholpen. In groepjes van twee gingen wij op en neer van de boot naar het eiland. Eenmaal aangekomen was het een ware cultuurshock. Veel authentieker dan Lagos. Wij hadden het gevoel alsof wij in een soort Mexico aan waren gekomen. Mensen keken ons aan en wij waren aanzienlijk anders gekleed dan de lokale bevolking. Bernhard in zijn (semi natte, en dat hebben wij mogen weten, trui) en Lianne en mama in hun fleurige nederlandse outfit. Laten we maar niet beginnen over mijn rode broek, bootschoenen en overhemd. We waren net iets te laat om daar te gaan eten. We konden nergens naar binnen voor een hapje en hebben toen maar een paar eenvoudige snacks gekocht bij een paar vrouwtjes die zelf wat hadden gemaakt. Dit was niet bizar lekker, maar goed we hadden honger. Semi teleurgesteld door het niet vinden van een leuk restaurantje, zijn we teruggegaan naar de boot om daar nog wat te gaan eten. Dit maaltje werd bereid door mama en Lianne en bestond uit yoghurt met vers fruit, knakworsten met mayonaise, mosterd en ketchup. Dit ging er uitstekend in. Waarschijnlijk was er ook nog wel wat pastel de nata. Buik vol, (gelukkig van mij ook weer leeg) aan het einde van de avond zijn we voldaan gaan slapen om de derde dag af te trappen.
Op dag drie hebben wij de zeilen weer gehesen om naar Albufeira te vertrekken. Wederom, prachtig zeilweer. De perfecte zeildag misschien wel. Blauwe lucht, mooie golfslag en een straffe wind. Het geluk was van onze gezichten af te lezen. We realiseerden ons hoeveel mazzel wij wel niet hadden om daar te mogen zijn. De tocht naar Albufeira was een stuk korter dan de tocht van dag 2. Dat was ook wel prima. Eenmaal aangekomen in Albufeira hadden wij snel een mooi plekje gevonden in de Marina. Lianne regelde een taxi voor ons vertrek naar huis de volgende dag en in die tijd hadden Bernhard en ik een mooi restaurantje gevonden op een hoog punt aan de kust van Albufeira. Op vijf minuten lopen van de haven hadden wij een prachtige locatie gevonden met heerlijk eten. Octopus, focaccia, antipasti, spaghetti/risotto vongolé, sangria, witte wijn en prachtige mensen. De service was super en het uitzicht nog beter. Na onze buik vol te hebben gegeten, hebben wij nog een prachtige wandeling gemaakt langs de kust van Albufeira. De lucht was helder, we konden ver kijken en het maanlicht schitterde met zijn zilveren glans op de Atlantische Oceaan. Met een gevoel van bewondering en ons realiserend dat het avontuur bijna was afgelopen voor mama en mij hebben wij nog met volle teugen genoten van de laatste wandeling door Albufeira.
De dag was voorbij. Mama en ik doken de kajuit in om onze rust te pakken en de volgende dag stond de taxi om 06:20 klaar om ons met minimaal twee keer de toegestane snelheid naar Faro te brengen. Waar het vliegveld wel goed georganiseerd was en wij een fijne reis, vol met fijne herinneringen, naar huis hebben volbracht, om vervolgens met hoogstaande service opgehaald te worden door papa.
