Zou het er nog van komen om ze op te zoeken?
Zo’n 2,5 jaar geleden hoorden we van het plan van onze neef dat ie wel samen met Lianne de wereldzeeën wilde bevaren, dus werd er uitgekeken naar een goed schip. Al vrij snel was er een Koopmans 37 gevonden in Workum. Oom Gerrit hoorde ervan en stapte ook gelijk in de auto om het schip aan een grondige inspectie te onderwerpen. De keuring werd gedaan door de zoon van de ontwerper. En de boot kwam naar Kampen, dus weer een Westerhof in de haven.
Toen ze vorig jaar vertrokken op 4 juni, had ik al wel laten doorschemeren dat, als ik toch eens een stukje mee zou kunnen varen, dat zou geweldig zijn. En aangezien ik nu alle tijd heb, toch maar eens serieus overwogen.
Maar goed dat is nog niet zo simpel, op de eerste dag van mijn pensioen appte Bernhard, wat zou je leuker vinden Engeland of de Azoren?
Ik ging dat eens opzoeken. De Azoren waarvan ik niet eens wist dat die uit 9 (bewoonde) eilanden bestaan en dacht, nou dat zou toch leuk zijn om van het ene naar het andere eiland mee te zeilen.
Toen ze vertelden dat Lianne 12 juli naar Nederland kwam voor een aantal dagen, heb ik eerst de terugreis geboekt in hetzelfde vliegtuig en toen geboekt voor 4 juli. Ik vond het ook allemaal best spannend zo in mijn eentje, maar het kwam helemaal goed natuurlijk. Op Lajes stond daar mijn familie mij op te wachten en was ik heel blij om ze terug te zien.
2 bruine blozend gezonde koppen.
Later die dag zijn we Angra de Heroísmo ingegaan wat een lief plaatsje is.
Gewandeld en gegeten bij O Chico waar veel locals ook voor in de rij stonden, dus dat moest wel goed zijn. En voor het eerst bloedworst geproefd, hoe kan het als slagersdochter!
De volgende dag begonnen we met een lekker ontbijtje in de plaatselijke Pastelaria. Wat een leuk zaakje ,met de 1e pastel de nata van die week en lekkere koffie.
De 2 dagen die volgden hebben we heerlijk gewandeld. We hadden een grappige taximijnheer gevonden die ons haalde en bracht waar wij wilden (Francis) met een dik vet Amerikaans accent. Hij had 2 maanden bij zijn zus in Canada gezeten, dus ik kon hem redelijk volgen.
We hebben geklauterd en geklommen in die paar dagen. Ik heb wel wat grenzen moeten verleggen om dat bij te kunnen benen als bijna 67 jarige!
Maar het was de moeite waard om ook in de prachtige krater van een vulkaan te zijn geweest.
Op vrijdag zouden we vertrekken naar Sao Miguel dus eerst nog wat inkopen gedaan. Lianne maakte de nasi klaar en we voeren het zeegat uit.
De wind hadden we zo’n beetje half achter en we voeren met grootzeil en genua zo tussen de 5 en 7 knopen. Nu kon ik ook zien hoe fijn dat is om te varen met de windvaan, wat een gemak heb je daarvan.
Het was een mooie tocht. We hebben zelfs nog dolfijnen gezien en 2 keer van die grappige octopussensoort met de naam portugees oorlogsschip, hoe kom je erop?
En wat een sterren s’nachts. En oh ja ook geslapen, wat best goed ging.
Heel mooi om te zien wat een kanjers Bernhard en Lianne zijn. Zo goed op elkaar ingespeeld, ik ben super trots op ze.
Om een uur of zes, het was nog bijna donker, zag ik voor het eerst de lichtjes van Ponta Delgada opdoemen. Er werd ingeklaard en we gingen al gauw de stad in waar feest was met optochten om te eten en drinken, wat Bernhard en Lianne zich goed lieten smaken.
De laatste 3 dagen hebben we een auto gehuurd, mooie wandelingen gemaakt en vergezichten gezien, gepicknickt en plezier gehad.
Samen met Lianne terug naar Nederland gevlogen. Ik had het voor geen goud willen missen, maar moet wel even bijkomen. Ik ben tenslotte geen 29 meer.
Heel veel liefs en behouden vaart.
Tante Mieke
De rots ‘Castello Branco’ bij de aanlop van Faial 
Beste Lianne en Bernhard,
Wat een avonturen hebben jullie beleefd en wat een schitterende indrukken.
Voor tante Mieke moet dit ook onvergetelijk zijn geweest.
Wij wensen jullie een voorspoedige terugreis en gauw tot horens en ziens.
Veel liefs,
Geke en Bram