We hoopten dat het weer zich na onze kampeervakantie op São Jorge gunstig zou ontwikkelen voor de oversteek naar Terceira, maar onze wens werd maar half vervuld. We hoefden geen buien te verwachten, en de windsterkte was eigenlijk ook prima, maar hij kwam wel helemaal uit de verkeerde richting! En we konden niet veel langer wachten, want we hadden namelijk iets leuks op de planning staan: tante Mieke zou voor een paar dagen langskomen en meevaren vanaf Terceira naar São Miguel. We besloten dus maar te vertrekken en naar Terceira te laveren. Dat maakte van een tochtje dat hemelsbreed maar net iets meer dan 50M is, een tocht van bijna 100M. Maar eigenlijk mogen we niet klagen, het zeilen zelf liet maar weinig te wensen over.
We hadden een kant-en-klare lasagne gehaald bij de supermarkt om het onszelf wat gemakkelijker te maken. Maar vaak heb ik na een pond lasagne nog wel een beetje trek, dus ik besloot de rest van de passievruchten op te eten. Maar of het nou door een golf kwam of dat ik zelf gewoon onhandig ben; ik sneed me flink in de vinger. Lianne voelde zich al niet helemaal lekker vanwege een licht verkoudheidje, een beetje zeeziekte, en de muffe lasagne, dus die zat daar helemaal niet op te wachten. Maar tegelijkertijd weet ze ook dat ik niet zo goed tegen bloed kan. De kleur begon al uit mijn gezicht weg te trekken, dus haastte ze zich snel naar binnen om wat verband te halen. Inmiddels begon de wond al mooi te stollen en kon ze met wat zwaluwstaartjes de snee netjes bij elkaar houden.
De rest van de tocht ging gelukkig zonder noemenswaardigheden verder. We kwamen iets later aan in Angra do Heroísmo dan we hadden gepland, maar dat was allemaal geen enkel probleem. Gelukkig was er nog één plekje in de haven beschikbaar waar wij mochten gaan liggen. We zagen dat de Blue Note en de Extress ook in de haven lagen, dus dat beloofde weer gezellig te worden. Tomas en Lindy van de Extress hielpen ons met aanleggen toen we van de meldsteiger naar ons plekje voeren en lieten ons weten dat er even later stierenvechten bij de haven zou zijn.
Lianne en ik hadden nog nooit eerder stierenvechten gezien. Maar we waren niet erg onder de indruk. Af en toe ging een matador een beetje de strijd aan met een stier, maar verder gebeurde er eigenlijk maar weinig. Eerlijk gezegd snapte ik niet dat er zoveel mensen op af kwamen, maar het zal wel iets cultureels zijn, en natuurlijk een excuus om bier te drinken. Later op de avond aten we verschillende soorten lokale worst met frietjes in een soort lunchroom waarna we aansloten op een terrasje bij Tomas, Lindy, Sam en Hanneke voor sangria, bier en het spelletje 30-seconds. Om middernacht zou het laatste optreden van de feestweek plaatsvinden en we verzamelden nog alle moed bij elkaar om een kijkje te nemen. Maar de muziek was een soort van Portugese Marco Borsato en we konden niet genoeg energie opbrengen om dat tot laat uit te zitten, dus na een paar nummertjes doken we weer lekker onze kooitjes in.
De volgende dag was wasdag. Op Horta vonden we de wasmachines namelijk niet zo lekker ruiken, dus we hadden al meer dan een maand was opgespaard! Lianne was er maar druk mee. Ik deed vast ook wel iets nuttigs maar, om de woorden van onze gewaardeerde politici te gebruiken, ik kan me even niet meer herinneren wat. We maakten samen Saga klaar om mijn tante te ontvangen en keken er erg naar uit om weer een gast aan boord te hebben.
