Lianne en tante Mieke lieten me alleen achter op Sao Miguel. Lianne had namelijk twee bruiloften in Nederland waar ze graag bij wilde zijn, dus ik mocht een weekje alleen op Saga letten. En dat vond ik helemaal niet zo’n verkeerd vooruitzicht. Na een drukke paar dagen met tante Mieke op pad was ik namelijk ook best toe aan een beetje rust. Maar helemaal stilzitten is natuurlijk ook niet mijn sterkste kant, dus ben ik maar naar Decathlon gegaan om wat wandelspullen te kopen. Toen ik net was aangekomen bij Saga klopte Michiel van de Breehorn ‘Chiara’ aan of ik die avond zin had om een hapje mee te eten. Ze hadden namelijk in Terceira al vernomen dat Lianne mij alleen achter zou laten aan boord. Op dat aanbod ging ik natuurlijk graag in. Ze hadden een lekkere salade gemaakt en mij geïntroduceerd aan de Portugese groene wijn. Ik was er al om zes uur en voordat ik het wist was het tien uur. Dat is altijd een goed teken. Maar ik wilde het niet al te laat maken. Ik had me namelijk alweer voorgenomen de hoogste berg van São Miguel te gaan beklimmen, en de bus die me tot aan het begin van de wandeling zou brengen zou de volgende ochtend om half zeven ‘s ochtends vertrekken.
Vol goede moed sprong ik de volgende ochtend in de bus. Het weer zag er goed uit en de groene wijn bleek gelukkig licht verteerbaar. Na een bustocht van anderhalf uur kwam ik uit in een klein dorpje waar ik de wandeling startte. Het eerste stuk tussen de weilanden was al flink steil, maar allemaal verhard. Opeens hoorde ik geblaf en zag dat het hek van een erf openstond. Twee honden, de ene enorm, de andere gewoon groot kwamen rustig, maar luid blaffend naar me toe wandelen. De enorme hond bleef op het erf, maar de grote hond ging pontificaal midden op de weg zitten. Ik durfde niet verder te lopen en begon mijn opties te overwegen. Het was namelijk wel zo’n twintig minuten omlopen als ik hier niet door zou kunnen. Ik besloot maar eens te bekijken hoe de grote hond zou reageren als ik wat dichterbij zou komen. Daar was hij echter niet van gediend, blafte een keer luid, en kwam weer rustig naar me toe lopen om me verder van het erf weg te jagen. De keuze was gemaakt, ik liep maar een stukje om.
Toen ik eenmaal aankwam bij de officiële start van de wandeling zag ik de bui al hangen, letterlijk. De top was namelijk helemaal gehuld in dikke grijze mist. Maar de voorspellingen waren goed, en het was nog vroeg, dus misschien dat het zonnetje later door zou breken. De wandeling zelf stelde niet veel voor. Het pad werd gebruikt voor bosbouw dus was relatief breed en modderig. Het grootste deel van het pad ging door een bos met grote naaldbomen, en pas vlak bij de top werd de begroeiing wat minder en veranderde de omgeving. En eenmaal aangekomen bij de top bleek het inderdaad hopeloos om te wachten op uitzicht. Ik at snel een broodje, maar de combinatie van wind en waterdruppels maakte het niet erg aantrekkelijk om lang op de top te blijven. De toppen van de Azoren blijven voor ons een mysterie. Zowel op Faial, Pico en dus ook São Miguel konden we niet genieten van mooie uitzichten. Ik ging dus maar vlot terug naar beneden op zoek naar een café voor een kopje koffie. Helaas was het dorp waar ik was uitgestapt zelfs te klein voor een café, dus mocht ik nog een klein stukje verder omlopen. Op mijn kaart zag ik dat ik via de kust kon lopen, wat natuurlijk altijd de voorkeur geniet ten opzichte van de doorgaande weg. Op dit pad werd ik nog getrakteerd op een mooi uitzicht aan een verlaten strandje. Het was nog wel een extra stuk afdalen en weer klimmen, maar aan de andere kant was het daardoor wel gaaf dat ik op dezelfde dag op zeeniveau en op het hoogste punt ben geweest. De koffie ging er snel in, en later volgden nog twee Sagres mini’s. Uiteindelijk kwam de bus er weer aan en had ik weer een heel dagje achter de rug.
De volgende ochtend zag ik in de haven dat de Belgische boot ‘Puff’ ook aan was gekomen. Kris en Ingrid hadden we al leren kennen in Sint Maarten en hebben we af en toe gesproken in Horta. Zij kenden dan weer Jon en Megan die met hun zoons Ronan en Daxton op hun boot Zephyros al 7 jaar aan het cruisen zijn. Ze vroegen of ik zin had om de volgende dag met hun groepje op pad te gaan, en daar had ik natuurlijk wel oren naar.
Het plan was om naar Cete Cidades te gaan om een wandeling te maken langs de kraterwand. Het grootste probleem bleek echter om een taxi te vinden die 7 personen kon meenemen. Het is frappant dat je altijd grote taxibusjes voorbij ziet rijden, totdat je er zelf eentje nodig hebt. Enfin, uiteindelijk zagen we een minivan die ruimte had voor 6 personen. Nadat we de taxichauffeur hadden overtuigd dat het écht wel zou passen waren we onderweg. Het eerste stukje van de wandeling naar een mooi uitzichtpunt had ik al gedaan met tante Mieke en Lianne. Maar de rest van de wandeling was ook zeker de moeite waard. Vanuit alle hoeken hebben we de mooie kratermeren kunnen bekijken en uiteindelijk kwamen we aan bij een verlaten hotel. Maar bovendien was het leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen.
Inmiddels was het weer hoog tijd om nieuwe verhalen op de website te zetten, dus de rustdag stond in het teken om alle voorgaande avonturen te documenteren. Omdat we een beetje achterstand hadden opgebouwd duurde dit praktisch de hele dag! Gelukkig kwamen Kris en Ingrid ‘s avonds langs om een drankje te drinken aan boord van Saga, en even later volgden Jon en Megan. Dit soort spontane borrels zijn altijd leuk, en nieuwe plannen werden gesmeed voor de volgende dag: een wandeling naar Lagoa do Fogo.
Ook Lagoa do Fogo hadden Lianne en ik samen met Mieke al bekeken, maar de wandeling bracht ons via de andere kant naar het meer en de uitzichten waren daarom ook weer compleet anders. Deze wandeling was iets korter dan de vorige, maar niet minder zwaar vanwege de hoogtemeters. Op de terugweg besloten we bovendien nog een extra stuk naar beneden te wandelen langs een stuk minder gebruikt pad. Schitterend. Dit pad was een stuk avontuurlijker en bracht ons langs de oude waterkrachtcentrales. Onderaan kwamen we nog langs twee watervallen met een klein meertje eronder. Daxton en ik besloten maar van de kans gebruik te maken om even een duik te nemen. Helaas konden we niet oneindig lang blijven, want ik had een deadline: om zeven uur ‘s avonds zou Lianne namelijk weer op het eiland landen. Gelukkig vond niemand het een probleem om hun agenda hier op aan te passen en waren we op tijd terug bij de haven. We waren blij om elkaar weer te zien, maar het was ook net alsof we niet van elkaar weg waren geweest. Het zal wel iets te maken hebben met onze volle agenda’s.
Inmiddels begonnen we beiden wel weer zin te krijgen om door te gaan naar het laatste eiland van de Azoren: Santa Maria. Floortje Dessing is hier eens geweest met haar televisieprogramma ‘Floortje naar het einde van de wereld’ en we hoorden van andere zeilers dat het een schitterend eiland zou moeten zijn. Maar helaas zat dit er voor ons niet in. We informeerden namelijk bij de havenmeester of er ruimte was in de kleine jachthaven maar dat bleek niet zo te zijn. Het was maandag, er zou een Portugese rally landen op woensdag, en ze zouden pas vertrekken op zondag. De haven accepteerde geen nieuwe bezoekers meer en we moesten dus maar even in Ponta Delgada blijven liggen.
De volgende dagen bleef het recept eigenlijk hetzelfde. Wandelen, borrelen, spelletjes spelen en lekker eten met Puff en Zephyros. We hadden besloten vanuit Ponta Delgada over te gaan steken naar Ierland en er leek zich een goed moment voor te gaan doen als we op maandag 31 juli zouden vertrekken. Omdat we nu een deadline hadden leek het ons nog wel leuk om een afsluitende activiteit op São Miguel te gaan doen: golfsurfen. Kris en Ingrid hadden hier ook wel oren naar, dus we zijn met z’n vieren met de bus naar het strand van Santa Barbara gegaan. Het surfen ging mij vrij goed af totdat ik echt de grote golven ging proberen op te pakken. En zelfs Lianne heeft een paar keer op de surfplak gestaan en een stuk de golven afgesurft. Kris en Ingrid hadden het al eens gedaan in Portugal en konden ook regelmatig een mooi stuk van de golven afsurfen.
Uiteindelijk hebben we bijna twee maanden op de Azoren doorgebracht en elke dag genoten van de Portugese cultuur en de schitterende natuur. São Miguel was verreweg het meest toeristisch, maar heeft natuurlijk ook erg veel te bieden. Één ding weten we zeker, op de Azoren komen we zeker nog eens terug!
Altijd een tuigage check voor de grote oversteken 
Puff en Zephyros leren ons ‘Regenwormen’ 
Wat extra diesel leek ons toch wel handig voor deze oversteek 
