Wanneer je met bevriende schepen in de haven ligt wordt er vaak gesproken over de vertrekplannen. Bijvoorbeeld: ziet het weer er goed uit? Hoe is de wind? Of wanneer is het een goed moment om te vertrekken? Volgens onze boeken is de beste tijd om van de Azoren naar Ierland te varen tussen mei en juli, dus het werd wel eens tijd dat we toch de trossen los zouden gooien en het tropische weer achter ons moesten gaan laten. Samen met Puff en Zephyros waren we daarom regelmatig aan het overleggen wat een goed moment was om te vertrekken, en maandag 31 juli leek goed genoeg. De voorspelling was voor de eerste paar dagen lichte wind en daarna zouden we gebruik kunnen maken van een aantal lagedrukgebieden. Dit is de meest gebruikelijk aanpak, maar het risico is dat een lagedrukgebied zich te sterk ontwikkelt en je moet vluchten voor een storm. Gelukkig konden we onderweg gebruik maken van onze Iridium om de laatste weerberichten binnen te halen en de beste route te plannen. De weersvoorspelling van meer dan vijf dagen vooruit is namelijk vrijwel altijd onbetrouwbaar.
Zephyros is een Boréal 47, een onwijs gaaf volledig geïsoleerd aluminium schip met kielmidzwaard, ontworpen om naar de polen te zeilen. Het type schip waar Lianne en ik onszelf wel de wereld mee rond zien zeilen over een tiental jaar. Puff is een Jan Haring 32, een schattig stalen schip, maar niet zo snel. Saga zit er qua maat een beetje tussenin en is voor haar lengte zeker geen slechte zeiler. Ik zat Jon en Megan al een beetje te plagen dat we een wedstrijdje moesten gaan zeilen richting Ierland. Jon reageerde steeds vrij serieus dat we wel eens een kans zouden kunnen maken met het lichte weer omdat Zephyros geen lichtweerzeiler is, maar het verschil van 10 voet lengte leek me toch moeilijk goed te maken. Hoe dan ook doen Lianne en ik wel altijd ons best om de snelheid er goed in te houden en we zijn wel eens vaker grote schepen meerdere keren op de oceaan tegengekomen omdat we beter de snelheid in Saga wisten te houden.
Uiteindelijk brak de dag van vertrek aan en Zephyros vertrok een uurtje voor ons om achter de walvisboten aan te varen. Puff had nog even getwijfeld, maar gooide vlak na ons ook de trossen los. De strategie van Zephyros had gewerkt want ze konden mooi meegenieten van de walvissen en dolfijnen bij de walvisboten in de buurt. Maar ook wij zagen niet ver van Saga vandaan een grote groep dolfijnen. De wind onder São Miguel was licht, dus we voeren met de gennaker aan de ene kant, en met het grootzeil aan de andere kant. Zo konden we toch nog mooi een snelheid van zo’n vijf knopen halen en bleven we bij Zephyros in de buurt. Toen we uiteindelijk bij het puntje van São Miguel uitgekomen waren deden de donkere luchten ons besluiten om de gennaker weg te halen. Maar we zagen geen spatje regen en de wind viel weg. Het motortje moest er bij aan en we konden in alle rust de nasi eten die Lianne de dag ervoor had gemaakt.
En we hoefden ons nog niet te vervelen. Zephyros en Puff speelden hun vorige oceaanoversteek het spel regenwormen via e-mail. In Ponta Delgada hadden ze dit ook aan Lianne en mij geleerd zodat we het deze oversteek weer konden gaan spelen. Omdat we nog mobiel bereik hadden van São Miguel ging de eerste ronde via de telefoon en later zouden we verder gaan spelen via e-mail. Lianne en ik hadden geen onverdienstelijke eerste ronde gespeeld, en niet lang daarna brak Lianne’s shift aan en dook ik mijn bed in.
Gelukkig kon Lianne na een paar uitjes de motor uitzetten. We konden lekker zeilen en Zephyros en Puff waren nog steeds zichtbaar op onze AIS (soort van radarsysteem). We voeren een aandewindse koers en konden niet helemaal recht op ons doel afvaren, maar we zagen wel dat ons gat met Zephyros aan het verkleinen was, dus dat was heel motiverend. Op de meest recente weerberichten zagen we dat er een verandering van de wind aan zat te komen, zowel qua sterkte als qua richting. Dit zag er vreemd uit, want een verandering van meer dan 90 graden windrichting verwacht je eigenlijk niet midden op de oceaan. Toen ik echter Zephyros op de AIS plotseling extreem van koers zag veranderen wist ik dat er wel iets aan zat te komen. Even later waren wij ook aan de beurt. Van het ene op het andere moment was de wind van richting veranderd en licht toegenomen. Ondanks de waarschuwing was ik toch verrast en enigszins mijn richtingsgevoel kwijt. Mijn originele plan was om oost te gaan varen, maar noord leek opeens toch veel efficiënter. Zephyros had precies hetzelfde plan. Het probleem was nu echter dat de wind en de golven uit een andere richting kwamen en bovendien was de wind erg wisselend, tussen de 5 en 18 knopen. Dit maakte het leven aan boord een stuk onaangenamer en tot overmaat van ramp viel het dekseltje van het potje komijn in de pan toen ik wraps aan het maken was. We waren even bang dat we van een overdosis komijn ziek zouden worden, maar dat viel reuze mee. Gelukkig worden wij beiden niet zeeziek, op Zephyros en Puff werden de visjes wel gevoerd.
De volgende dag ging de wind weer wat liggen en in de middag moest de motor er weer bij aan. Puff was al een dag niet meer zichtbaar op AIS maar Zephyros was nog dichtbij. Zo dichtbij zelfs dat we over de marifoon een spelletje regenwormen konden spelen! Toen het spelletje was afgelopen koos Zephyros een net iets andere koers en ze maakten meer snelheid op de motor dan Saga, omdat wij liever niet zo snel door onze diesel heen wilden gaan. Tegen de avond was Zephyros niet meer zichtbaar en voelden we ons voor het eerst tijdens deze oversteek weer helemaal alleen op de oceaan. We merkten ook dat het flink kouder begon te worden. De nachten waarbij een trui voldoende was om het tijdens onze wachten warm te houden zijn inmiddels verleden tijd. Het is weer noodzakelijk om meerdere lagen kleren aan te doen onder het zeilpak, gevolgd door muts en handschoenen. Heerlijk.
Gelukkig is zwaar of licht weer altijd van korte duur en konden we de volgende dag weer lekker zeilen. De gennaker werd weer gehesen en we maakten een lekkere snelheid. Sterker nog, we liepen weer op Zephyros in en begonnen ze weer steeds vaker te zien op onze AIS. Aan het einde van de dag waren we weer binnen marifoonbereik en we besloten een raadsel te doen: “Een man duwt zijn auto voor een hotel en realiseert zich dat hij failliet is.”
Zephyros mocht over de marifoon vragen stellen die ik alleen met ja of nee mocht beantwoorden. Jon had hem vrij snel in de gaten, snel gevolgd door Megan en Ronan. Maar Daxton had wat meer tijd nodig, tot groot vermaak van de andere bemanningsleden op Zephyros. We lachten ons een deuk en vermaakten ons goed midden op de oceaan.
De wind trok weer aan en de gennaker werd vervangen door de kotterfok die we via de giek aan de andere kant van de fok konden zetten. Hiermee kunnen we precies voor de wind varen, wat met het grootzeil minder is aan te raden om de kans op gijpen te verminderen. Hierdoor konden we een betere koers varen dan Zephyros en lagen we de volgende ochtend zelfs voor! Met die wind hebben we gedurende 24 uur een afstand van 160 mijl, ofwel bijna 300km afgelegd, wat een gemiddelde is van 6.6 knopen. Lang niet gek voor Saga!
Oefenen met de radar 
Inmiddels begon het einde in zicht te komen, maar we konden nog niet op onze lauweren gaan rusten. We zouden namelijk nog last gaan krijgen van een lagedrukgebied en daarbij een flinke wind. Initieel waren de voorspellingen zelfs windvlagen van 35 knopen, maar gelukkig werd dat op den duur bijgesteld naar vlagen van 28 knopen. We zouden iets meer dan een halve dag in die omstandigheden moeten varen en ook daarmee aankomen in Kinsale. Dit herinnerde ons wel aan de aanloop van A Coruña ongeveer een jaar geleden, en naar die omstandigheden kijken we niet zo positief op terug. Met het derde rif in het grootzeil en de kotterfok erbij gingen we het zware weer tegemoet. En snel bleek dat we daar eigenlijk iets te conservatief mee waren geweest, want de snelheid ging er een beetje uit. Maar daar maakten wij ons absoluut geen zorgen over. Voor Zephyros waren dit eindelijk de omstandigheden waarmee zij hun volle snelheid kunnen halen dus het duurde niet lang voordat wij weer ingehaald werden.
Toen we eenmaal bij de territoriale wateren van Ierland in de buurt kwamen merkte Lianne opeens op dat er een groot schip onze richting aan het opvaren was. Het schip voer niet op AIS, dus we concludeerden dat het wel een marineschip moest zijn. Op een gegeven moment kon er geen twijfel meer over bestaan, ze kwamen onze kant op! Even later werden we op de marifoon opgeroepen voor een routinegesprek. Ze wilden weten waar we vandaan kwamen, waar we heen gingen en andere informatie over Saga. Geen probleem natuurlijk, wij vonden het wel gaaf om het marineschip van zo dichtbij te zien en een gesprekje over de marifoon te voeren.
Van Puff kregen we helaas het nieuws dat zij niet voldoende voortgang hadden geboekt en moesten uitwijken naar A Coruña. Heel zuur natuurlijk, want ze zouden daarbij nog steeds wel wat zwaar weer over zich heen krijgen en hebben uiteindelijk 170 mijl omgevaren. Uiteindelijk lag Zephyros zo’n twee uur voor ons in de haven van Kinsale en hadden ze voor ons zelfs een plekje geregeld. We werden warm ontvangen en de douane kwam gelijk een kijkje nemen en zijn zelfs aan boord geweest, maar alles was natuurlijk in orde. Vlak nadat Saga netjes lag gingen we op pad voor fish en chips en een heerlijke Guiness of Murphy’s. We vonden dat we dat wel hadden verdiend!
