Na de bruiloft van Bernhard (!) en Lianne leek het ons heel leuk om de boot waar ze de wereld mee over gingen zeilen nog een keer te zien. Zoals daarvoor al vele keren was gebeurd, kwam het er niet van. Maar gelukkig had Benno als een echte #boatlifer een blog gemaakt met live tracking dus dan maar vanaf de bank de reis volgen. Dachten we…
Een vriend van mij was al een tijdje op zoek naar een appartement op Kaapverdië en in oktober was de deal rond. Het feit dat hij daar ging wonen en dat TUI vluchten aanbiedt vanaf verschillende Nederlandse luchthavens maakte dat wij op zoek gingen naar tickets voor een redelijke prijs. Ik kende Kaapverdië alleen van de gemeenschap in Rotterdam en dus van die vriend die er al een paar keer was geweest. Het bleken verschillende eilanden, die meer of minder bereikbaar zijn per vliegtuig en daarna per boot. Sommige heel groot en alsnog onbewoond, sommige heel groen, anderen weer dor en zanderig. Een paar eilanden zijn heel erg vlak en geen één eiland heeft echt een super hoge bergtop. Allemaal ontstaan uit Vulkanische activiteit op de breuklijn van de continenten, net als de Canarische eilanden.
Onze bestemming was het eiland Sal, dat zich economisch erg op toerisme richt met hotels, appartementen, resorts en stranden want het is er zanderig en vlak. Dit was het eiland waar mijn vriend zijn appartement had gekocht en dus gingen we daar sowieso naartoe. Echter twee weken strand, eten, zuipen vonden we een beetje te veel van het goede. Dus konden we niet naar andere eilanden?! Ja dat kan gewoon met de nationale luchtvaartmaatschappij die tussen de verschillende eilanden vliegt. Snel opgezocht dat Santo Antão het mooiste eiland was, hoe je daar moest komen en wat je daar allemaal kon doen. We hadden onze reisplannen gemaakt.
Toen herinnerde ik me opeens de reisplannen van B&L! Stond daar ook niet Kaapverdië op? Of gingen ze nou direct vanaf de Canarische eilanden naar de Cariben? Benno had internet en met de Signals belden we even met elkaar. Ja! Hun plan was nog steeds om daarheen te gaan, maar zeker niet alle eilanden want logistiek kostte dat teveel tijd en moeite. Ze gingen eigenlijk alleen naar São Vicente, het eiland naast Santo Antão. Wij vlogen juist naar São Vicente om daarna met de veerboot naar Santo Antão te gaan. Dit was natuurlijk te mooi om waar te zijn en we zorgden dat we elkaar konden zien.
#boatlife 
#boatlife 
#boatlife
Na bijna een week Sal vlogen wij naar São Vicente. B&L lagen al een paar dagen met Saga in de haven van Mindelo. Na onze aankomst en korte ontmoeting konden we al snel de kroeg in voor de wedstrijd Nederland – Verenigde Staten. Na een luxe diner verderop in de haven mochten we in de avond op Saga slapen, wat natuurlijk de eerder gemiste bezoeken aan de boot meer dan goed maakte. Door slecht weer op de route naar de Cariben was het onzeker wanneer er uitgevaren kon worden maar de komende dagen sowieso nog niet. Dit betekende dat we samen wat konden doen: Op naar Santo Antão! Benno was er al geweest en wilde niets prijsgeven. Toch wilde hij super graag weer daarheen dus dat was een goed teken. De volgende dag vroeg hadden we de veerboot gepakt en bij aankomst een taxi busje naar de top van het eiland: de oude krater van een vulkaan waar nu een soort micro-klimaat heerst met wat akkers. Het doel was om vanaf deze top helemaal af te dalen naar de kust aan de andere kant van de berg. In tegenstelling tot de vorige keer dat Benno hier was (zie bericht van 29 december) was er geen taxi terug geregeld.
Het eerste stuk vanaf de top is een stijl geplaveid wandelpad zonder autowegen en geeft toegang tot een vallei waar het minder stijl is en wel een autoweg loopt. Wij waren van plan op dit eiland 5 dagen rond te trekken met onze bagage en dan pas met de veerboot terug te keren naar São Vicente. Lianne kon de dagen eigenlijk niet missen om aan haar thesis te werken en had zelfs een vergadering de volgende dag. Benno wilde hier wel een soort van rekening mee houden maar ik merkte dat hij het ook niet heel erg vond om hier nog een paar dagen rond te wandelen, het was immers adembenemend mooi! Door binnenkomende wolken aan de noordkant van het eiland is hier genoeg zoetwater voor plantages en andere groene planten. En door de zeewind vanaf het noorden is er altijd wel een verkoelend briesje om de 30 graden in volle zon te doorstaan. Vanaf de top zie je de vallei echt veranderen, waarbij steeds meer beekjes samen de grote beek vormen die door de hele vallei loopt naar zee. Het meeste dat we zagen waren de lange suikerrieten met hun mooie pluimen, maar er werden ook koffiebonen, bananen, bonen en papaja’s verbouwd.
Het uitzicht over de vallei 
Even afwateren
Na een paar uur wandelen bereikten we de autoweg en iets verderop het restaurantje waar we wilden lunchen. Alle gerechten leken ons lekker en met vier personen bestelden we vijf gerechten! Allemaal gerechten met lokale ingrediënten en zeer goed op smaak gebracht. Alles wat je nodig had voor een wandeling op zo’n warme dag. Door het levensmotto “No Stress, Cabo Verde” op de Kaapverdische eilanden, was onze lunch uitgelopen tot bijna 14.00 uur. Na de lunch moest er toch de beslissing worden gemaakt door B&L om terug te keren naar de stad, waar de veerboot om 16.00 weer vertrok naar São Vicente. B&L namen ter plekke het besluit een taxi terug te nemen richting de veerboot en buiten het restaurant werd er gevraagd aan iemand wat er allemaal reed, en of hij iets kon regelen. Want met “Cabo Verde, No Stress” in het achterhoofd zou het nog krap worden om de veerboot te halen.
Toen reed er opeens een klein wit Jeepje langs en Benno herkende de bestuurder. Het was een Nederlands stel dat zij blijkbaar van hun #boatlife reizen kenden. Ze konden sowieso tot het dorpje aan zee een lift krijgen en vanaf daar was er een grotere kans op een taxi verder. Ze stapten in en weg waren ze. Achteraf hoorden we dat ze een lift hadden gekregen direct naar de veerboot terminal. Ik kon het eigenlijk niet geloven dat dit gebeurde maar later die week werd me duidelijk dat Santo Antão eigenlijk één groot dorp was. Elke vallei of kustplaats had zijn eigen sfeer en iedereen wist wat er op het eiland speelde. Omdat wij veel wandelingen maakten met hoogteverschil leek alles natuurlijk enorm groot.
Het afscheid was dus abrupt maar volledig te begrijpen. Wij hoopten na onze paar dagen wandelen B&L nog één dag te zien op São Vicente. Er stond immers ook nog Nederland – Argentinië op het programma! Het weer op de oceaan werd beter en Benno stuurde dat ze waarschijnlijk in de komende dagen gingen uitvaren. Wij zouden op vrijdag de veerboot terug pakken naar de haven waar Saga lag en hoopten op zijn minst het bruidspaar uit te kunnen zwaaien voor de oversteek. Benno had ons al ten strengste verteld dat je niet op vrijdag uit kon varen, want dat brengt ongeluk. En aangezien hij een man van principes is hadden we kunnen verwachten dat ze voor vrijdag al weg waren…
Op donderdagavond sliepen wij in een hotelletje met dakterras met uitzicht op São Vicente. Ik zocht op de live tracker hun locatie. Ze zouden in mijn zicht moeten zijn op kilometers afstand, ik beeldde me in dat ik ze zag, maar het kan ook een cruiseschip zijn geweest. Die vrijdagochtend namen we de veerboot terug en terwijl we de haven van Mindelo binnen vaarden zag ik de ene na de andere zeilboot die uitvaren. Er waren er meer die op goed weer zaten te wachten! Maar B&L liepen voor op de negen Nederlandse boten die na hun waren vertrokken. Ook dat is #boatlife.
