Berichten

Bij zonsopgang verlieten we het cruisersparadijs Bequia voor onze tocht richting St Lucia, waar we eerst een stop zouden maken bij de Pitons, 2 prachtige uitstekende bergen, voordat we ons gereserveerde plek zouden opvullen in Rodney Bay Marina. Als snel werd duidelijk dat ook weer deze tocht ons niet in de koude kleren ging zitten. Het is mij duidelijk geworden dat ik een ‘’vooropper’’ ben in zeilersjargon, wat betekent dat ik zeeziek word als ik golven op de boeg krijg met vaak ook hoog aan de wind zeilen. Nu, zeeziek is misschien wat overdreven, maar ik word erg moe, beetje misselijk, begin boertjes te laten en soms komt er ook wat hoofdpijn bij, kortom algehele malaise, maar goed het kan natuurlijk altijd erger. Onze tocht werd al snel flink pittig toen we achter de luwte van het eiland kwamen en gedurende de verdere tocht werd het helaas niet beter. Saga sneed nog redelijk door de golven heen, in vergelijking met de andere boten die flink aan het stampen waren, maar de golven deden goed hun best de snelheid uit het schip te halen. Met als gevolg dat vele golven over ons dek kabbelden en ook werd de buiskap goed op de proef gesteld. Naarmate we verder kwamen doemde St Lucia met de Pitons op, waarbij we hoopte dat de wind en de golven snel zouden afnemen. Gelukkig kalmeerde de zee inderdaad wat, maar toen we koers zetten richting de Pitons nam de wind juist toe. Met de regen en 40 knopen wind die tussen de Pitons raasden, voeren we richting de Pitons.

Eenmaal in de baai nam de wind wat af en werden we al tegemoet gevaren door een van de bootboys. Helaas miste deze vriendelijkheid en kundigheid, waardoor zowel ons ego als de boot wat schade hebben opgelopen. Blij met ons plekje voor de nacht in een prachtige omgeving sliepen we redelijk goed, ondanks de beruchte verhalen die deze, maar voornamelijk de baai verderop hebben. Helaas kan het soms zijn dat zeilers hier (soms gewapend) worden overvallen, wat een gek contrast is aangezien er enorme grote superjachten lagen bij ons in de baai. Gelukkig werden we met rust gelaten en gewekt met het geluid van vogeltjes waarbij we enorm genoten van de stilte, rust en pracht en praal van natuur om ons heen. We hebben even wat onderzoek gedaan naar de superjachten die achter ons lagen: een 180 ft jacht van de baas van de kledingketen Mango van een kleine 35 miljoen (onderhoud 1-3 mil/jaar) en de Sea Eagle II van 250 ft een van de grootste jachten ter wereld en gemaakt in NL die een luttele 100 miljoen (onderhoud 10 mil/jaar) kost. Toch wel grappig dat wij met ons scheepje van 37 ft van hetzelfde uitzicht genieten.

Na deze bizarre schepen te hebben onderzocht, voeren we verder richting Rodney Bay, wat in het teken zou staan van mijn interne PhD verdediging waarbij ik online zou moeten presenteren en vragen zou moeten beantwoorden van professoren die in de jury zitten. Eenmaal in Rodney Bay aangekomen hadden we ons plekje gauw gevonden en schoven wij Saga er soepel in, tot verbazing van de havenmeester die pas 10 minuten later kwam en verbaast was dat we er al lagen en geen hulp nodig hadden gehad. Later die week kwamen we erachter dat inderdaad veel mensen hier niet weten hoe ze een plek moeten aanvaren, invaren en uitvaren wat tot veel geroep, gebonk en gekras leidt op de schepen en bij ons de tenen deed krommen. Later die week was een boot zo hard tegen een andere boot (een Swan, zegmaar de ferrari onder de schepen) in een andere box aangevaren, dat de spinakerboom krom was en de achterbolder was afgebroken Dit maakte ons af en toe wel wat zenuwachtig, als we Saga onbeheerd in de haven achterlieten.

Naast dat ik druk bezig was met de laatste voorbereidingen voor de PhD verdediging probeerden we ook wat van het eiland te zien. Helaas moest je voor veel wandelroutes enorme entreeprijzen betalen, dus besloten we een klein wandelingetje te maken dat wat meer achteraf lag. Aangezien St Lucia redelijk bergachtig is, kostte het ons al 3 uur met de lokale busjes om bij de bestemming aan te komen, maar voordat we er goed en wel aankwamen vroeg een lokale dorpeling in het busje waar we naartoe gingen. Waarop wij antwoordden dat we de ‘En Bas Saut’ wandeling gingen doen. Daarop vroeg hij wie we als gids hadden en waar die op ons wachtte, waarop wij antwoordden dat we geen gids hadden. Plotseling draaide het hele busje met locals, we zaten achterin, hun hoofden om en begon allemaal wild te discussiëren met elkaar. We kwamen erachter dat ze erg ongerust waren dat we zelf de wandeling gingen doen. Volgens hun konden we makkelijk de weg kwijtraken of nog erger, we konden de wilde beesten van de jungle tegenkomen waarvan de meest gevaarlijke de boa constrictor is, of andere giftige slangen. Ondertussen begon ik het al een beetje in mijn broek te doen want Benno kan soms avontuurlijke wandelingen uitzoeken… Blijkbaar kon je het van mijn gezicht aflezen want een ander oud mannetje naast mij zei dat ik mij niet ongerust hoefde te maken en schreeuwde door de bus dat hij ervoor zou zorgen en voor ons een gids ging zoeken zodat we weer veilig terug zouden keren, waarop de hele bus bedaarde. Zoals gezegd stapte hij samen met ons uit en regelde Felix als gids. Terwijl we omhoog liepen probeerden we een prijsafspraak met Felix te maken, maar hij ontweek onze vraag. We konden dat na de wandeling wel bespreken zei hij. Aangezien we niet voor onaangename verassingen wilden komen te staan onderhandelden we uiteindelijk de prijs bij het begin van het echte pad de jungle in. Zowel op de weg ernaartoe als op het junglepad liet Felix ons verschillende soorten flora en fauna zien, maar babbelden we ook met hem over lokale en wereldpolitiek, klimaatverandering, corruptie en het enorme verschil tussen arm en rijk wat soms pijnlijk te zien was op St Lucia.

Met op de achtergrond het gekraai van papegaaien die we alleen in de verte hebben kunnen zien vliegen, daalden we verder af de jungle in. Het pad krioelde van de gele landkrabben die hun holletjes waren uitgekropen en dreigden gevaarlijk met hun scharen terwijl ze zo snel mogelijk probeerden weg te trippelen. Het pad was modderig, maar prima begaanbaar en zeker niet moeilijk te vinden. Aan het eind werden we beloond met een prachtige waterval in een oase van groene planten. Felix gaf ons de tijd voor foto’s, die we snel hadden gemaakt, want zo erg zijn wij daar niet van maar hij bleef maar zitten op een steen. Na een aantal minuten hadden we eindelijk door wat hij aan het doen was. Hij was een gigantische joint aan het draaien met zelf gekweekte wiet. Nadat we hadden aangegeven dat we het wel prima vonden om te vertrekken en hij de eerste teugen van de joint had gerookt, zetten we onze terugtocht in. Eenmaal boven was Felix verbaasd over onze klimtempo. You are very fast, zei hij. Dat compliment namen we natuurlijk graag aan! Na flink wat regenbuien te hebben afgewacht gingen we weer op weg naar het dorp, bedankten we Felix voor de leuke tocht en gingen we weer op huis aan.

Althans dat dachten we. Nadat we bij een groter dorp waren aanbeland, waar we onze bus naar de hoofdstad moesten nemen, bleek die na meerdere telefoontjes en teleurstelling van zowel ons als andere locals niet meer te gaan. Uiteindelijk hebben we een route moeten nemen over het hele eiland heen om alleen al bij de hoofdstad aan te komen, laat staan de haven. Eenmaal in de hoofdstad moesten we onze bus terugvinden naar Rodney Bay. Terwijl we op onze mobiels keken, werden we al bijna gelijk aangesproken of we hulp nodig hadden. We vertelden waar we naartoe moesten en vroegen even bevestiging of we via de route die we hadden uitgekozen inderdaad goed gingen. Dit bleek zo te zijn en we raakte met de jongen kort aan de praat die even met ons op liep. Daarna wees hij nog even waar we naartoe moesten. Bij een stoplicht aangekomen wachten we netjes en begonnen te discussiëren of we in de buurt nog wat zouden eten. De omgeving voelde een beetje louche zoals de Belgen dat zo mooi zeggen, maar voordat we wat hadden kunnen besluiten begon gelijk iemand anders te vragen of we hulp nodig hadden. We kregen ook het idee dat we nogal uit de toon vielen, in onze zoektocht door de stad waren we de enige toeristen en werden wel een beetje nagekeken. De ene helft leek bezorgd, de andere helft misschien niet op de juiste manier geïnteresseerd, dus we besloten maar snel het busje richting de haven te pakken.

Eenmaal veilig aangekomen en de modder van onze benen te hebben gedouched, hebben we onszelf maar getrakteerd met een pizza na zo’n avontuur. Een paar dagen later besloten we een avondje te ontspannen bij redelijk bekende ‘’Streetparty’’ een dorp verderop. Waar we helaas al bang voor waren was dit lokale eind van de werkweek feestje meer bezocht door de toeristen (60%) dan door de lokale bevolking (40%) zelf, maar toch was het wel leuk om het sfeertje mee te pakken. Tussen de kleine houten woninkjes liep er een weg richting het strand waarop allerlei cafe’s hun deuren hadden openstaan met luide muziek, afgewisseld door eettentjes waar de BBQ’s vol kip, vis en gekruide niertjes op een stokje rookten en smeulden met aan hun zijde een koelbox vol bier en rum-punch. De rook van de BBQ’s mengde zich met de rook van de ontelbare joints die werden opgestoken door zowel de locals als de toeristen. Op het kruispunt waar de twee feeststraten zich met elkaar verbonden, stond een muur aan boxen met een bas die je al op 20 meter in je maag voelde. Na ons te hebben voldaan aan de BBQ sloten we ons aan bij de mensen die stonden te dansen op het kruispunt. Nadat we samen met iedereen hadden zitten meezingen op een heel scala van Bob Marley nummers, met iemand die letterlijk met een enorme wietplant met toppen, waarvan elke koffieshop blij wordt, zich constant door de dansende mensen bevond, vonden we het ook wel weer prima om naar huis te gaan. Met een ervaring rijker sloten we dan ook weer onze ogen voor die nacht, die toch even een paar uur later onderbroken werd door wat we dachten geweerschoten te horen in de buurt. We hoorden later van anderen dat er een schietpartij was geweest bij een discotheek, even verderop, dus het zou kunnen zijn dat we dit inderdaad hebben vernomen die nacht.

Die maandag moest het gebeuren, de interne verdediging van mijn PhD. Ik had een conferentiezaal gehuurd zodat ik over goed internet en locatie beschikte, wat we de vrijdag ervoor hadden getest en goed leek te zijn. Om 9 uur ‘s ochtend plaatselijke tijd en 14 uur Nederlandse tijd was het zover. Gelukkig was de verbinding goed, ging de presentatie soepel en ook al waren de vragen lastig, wist ik ze naar tevredenheid van de jury te beantwoorden, met andere woorden, ik mocht mijn publieke verdediging doen op 14 maart in België!

Al een eerste last ging van mijn schouders af die dag. Om het te vieren gingen we naar onze favoriete foodtruck om te kunnen smikkelen van wat ze aanboden op de BBQ, waaronder Jerk Chicken/Pork of Goat Curry met de bijgerechten van de dag. Met een volle maag besloten we om nog een wandeling te maken naar de top van de heuvel in de buurt van de haven waar we een prachtig uitzicht hadden op St Lucia en de 2 baaien in de buurt. Op de terugweg sloten we af met een biertje op het strand en keken we terug op een geslaagde dag.

Om helemaal te ontspannen en het nog meer te vieren gingen we een van mijn oude hobby’s doen, paardrijden! Bij Sandy hoofs, een manege van twee super leuke jonge mensen uit Tobago, gingen we met onze gids Tevin op pad! We reden door het bos en gras richting de twee stranden die we zouden bezoeken, waarbij we met de paarden het water ingingen en waarna we eventjes konden genieten van het strand drinkend uit een kokosnoot. Aangezien Benno ooit in NL wat lessen had gevolgd en Tevin zag dat we wel wat meer aan konden, galoppeerden we over het strand terug. Wat wel even wennen was, want de paarden gaven flink gas en hadden flink het tempo erin, helemaal die van Benno die even daarvoor niet vooruit te branden was. Gelukkig bleef Benno nog net op zijn paard zitten, zodat we onze weg weer rustig verder konden vervolgen richting, helaas, het einde van de rit. Na deze spannende en leuke dagen was alweer het einde in zicht en gingen we richting Martinique om daar het carnaval mee te maken.

Na vier dagen op de Tobago Cays was de wind wat gaan liggen en leken de omstandigheden bijna perfect om koers te zetten richting Bequia (zeg: bek-wee). En ondanks het feit dat de koers nog net iets tegen de wind in was, vonden we het eigenlijk helemaal niet erg om een klein beetje te moeten laveren. Dit was sinds lange tijd weer een echt leuke zeiltocht. Wat de tocht nog mooier maakte was dat er continue mooie eilanden in het zicht waren. Zo waan je je eigenlijk helemaal niet op de grote zee en is het bijna alsof je op het IJsselmeer vaart, maar dan met prachtige bergachtige eilanden. En bij Bequia hield de natuurschoonheid niet op. We voeren hier de schitterende baai binnen, omringd door hoge, groen begroeide bergwanden. Door de mooie zandbodem ging het ankeren vlot, en voor we het wisten lagen we weer op een heerlijk plekje.

De volgende dag gingen we met de rubberboot naar het hoofdplaatsje van het eiland toe om wat boodschapjes te doen. Bequia maakte een vriendelijke indruk en we konden merken dat het een favoriete bestemming is van veel zeilers. Lianne had van tevoren online gelezen dat de seafood chowder, een soort vissoep, bij Coco’s restaurant een aanrader was. En we werden niet teleurgesteld. Voor een hele schappelijke prijs kregen we een kom vol met heerlijke bouillon, maar vooral grote brokken tonijn en lambi.

De plannen om het eiland wat meer te verkennen kwamen samen tot een grote wandeling met als hoogtepunt Mount Peggy. Mijn wandelkaarten (apps) waren niet helemaal compleet voor Bequia, dus het was een beetje gokken of de wandeling precies zo uit zou pakken als voorzien. Het eerste stuk langs de baai waar ook Saga voor anker lag sprak voor zich en was al een schitterende start van de wandeling. Langs dit wandelpand bevinden zich verschillende restaurants en duikscholen, afgewisseld met rotsachtige kliffen en mooie stranden. Toen we langs het restaurant genaamd de ‘Fig Tree’ liepen, werden we vriendelijk begroet door een aantal honden die er wel zin in hadden om even uitgelaten te worden. En voor we het wisten hadden we een hele roedel achter ons aanlopen, wat natuurlijk best gezellig was.

Het duurde niet lang voordat we al een heel eind van de Fig Tree waren verwijderd, maar de roedel liep nog vrolijk met ons mee. We raakten aan de praat met een bewoner die de honden herkende. We vroegen of ze dat wel vaker deden. Hij vertelde dat Miss Johnson’s honden regelmatig met vreemden meeliepen, en dat ze altijd de weg terug wisten te vinden. Met een gerust hart lieten we dus aan de voet van Mt. Peggy de honden achter en begonnen we onze beklimming. Het duurde eventjes voordat we het juiste pad hadden gevonden en hadden daarbij wat onnodige hoogtemeters gemaakt, maar uiteindelijk vonden we de opgedroogde beek/waterval die we tot vrijwel de top konden volgen. Het uitzicht was schitterend. We konden ten zuiden van ons alle eilandjes zien, tot en met Grenada, waar we tot dan toe waren geweest. En ten noorden zagen we St. Vincent liggen. Het was een buitengewoon mooi gezicht.

Na een korte snack begonnen we aan de afdaling richting Friendship Bay. Hier konden we via het strand naar de voet van Mount Pleasant wandelen om via daar terug te gaan richting Port Elizabeth. Langs dit strand besloten we om even te stoppen voor twee glaasjes ginger ale, wat inmiddels onze favoriete frisdrank is geworden in de Caraïben. De bar waar we waren gestopt was onderdeel van een groot, luxe resort. En wat ons opviel was de hoge leeftijd van de gasten. Nu hadden we al wel begrepen dat Bequia in trek was bij welvarende Britse en Amerikaanse ouderen, maar de sfeer die het hier met zich mee bracht werkte een beetje deprimerend op mij in. Het was een beetje alsof we in de bar van een decadent bejaardentehuis terecht waren gekomen. En op zich was dat allemaal wel prima, was het niet voor het feit dat we (helaas) probleemloos mee konden luisteren met de gesprekken die gevoerd werden. En een bepaald gesprek raakte bij mij een beetje een gevoelige snaar. Een vrouw vroeg namelijk de vriendelijke barman waar hij was op een voorgaande avond. De barman vertelde dat hij naar een begrafenis op St. Vincent was. In plaats van hem te condoleren reageerde de vrouw echter met haar beklag dat de bar niet optimaal functioneerde zonder zijn aanwezigheid, en dat hij gemist was. En opeens kon ik me niet meer anders inbeelden dan dat al die bejaarden op deze mooie plek zelfingenomen gevoelloze alcoholisten waren. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg.

Het pad dat ons over Mt. Pleasant terug zou leiden bleek helaas niet te bestaan. De geasfalteerde weg hield abrupt op, waarschijnlijk net als het geld waar dat project mee was betaald. Dat betekende dat we ergens een enorm steile helling op moesten gaan wandelen, waar mijn kaarten in ieder geval aangaven dat er géén weg zou zijn, in tegenstelling tot onze eerste optie. Tegen beter weten in ben ik vooruit gegaan en vond ik een overgroeid pad wat ons wel eens uit de brand zou kunnen helpen. Ik liep terug om Lianne op te halen, en ze vond het wel de moeite waard. Een goed alternatief was er dan ook niet echt. Gelukkig bleek het pad effectief ergens heen te gaan en kwamen we aan de andere kant van Mt. Pleasant uit, tussen de villa’s. Vanaf daar was het alleen nog afdalen richting Port Elizabeth, en inmiddels hadden we besloten om maar bij de Fig Tree te gaan lunchen om te zien of de honden hun weg terug naar huis hadden gevonden.

Bij de Fig Tree bestelden we, naast heel veel water en ginger ale, twee roti’s met kip, zoals we ze in Nederland ook wel kennen van de Surinaamse restaurants. Omdat de kip op was, maar ze ons niet wilden teleurstellen, duurde het zo’n drie uur voordat we eindelijk onze lunch hadden. We konden ons hier echter niet zo druk om maken. We zaten lekker in de schaduw en er speelde een man op steel drums heerlijke achtergrondmuziek. Er was een cruiseschip aangekomen in Port Elizabeth dus het restaurant zat vol met dikke Amerikaanse toeristen die zich tegoed deden aan de Caraïbische cocktails. Toen de muzikant was gestopt met spelen, de Amerikaanse toeristen alweer met hun tenders naar het schip waren gebracht en ons vochtbalans weer helemaal op orde was, kregen we eindelijk onze roti’s. Men zegt wel eens dat honger het beste kruid is, maar deze waren echt wel het wachten waard!

Terwijl wij net wilden beginnen met eten kwam de eigenares bij ons aan tafel zetten om uit te leggen dat we met kiproti’s net een wat ongelukkige keuze hadden gemaakt, omdat geit, vis en vegetarisch vlot beschikbaar waren, maar dat de kip nog ergens gehaald moest worden. We legden uit dat we het allemaal geen probleem vonden en begonnen te praten over de hot sauce. Het was ons namelijk opgevallen dat ze het eten soms minder pittig maken voor de toeristen. De eigenares probeerde dat wat te nuanceren, maar uiteindelijk moest ze ons gelijk geven en vertelde ze ons dat we daarom altijd maar moesten vragen naar hot sauce. Ze legde zelfs uit hoe ze de hot sauce zelf maakte voor de Fig Tree. Toen Lianne een flinke scheut bij haar roti deed merkte ze op dat het een royale hoeveelheid was, maar één scheut werden er drie, en voor mij misschien wel meer. Wij lusten ons eten namelijk wel behoorlijk pittig!

We kwamen er achter dat de eigenares Miss Johnson was en vertelde het verhaal van de honden. Ze moest er wel om lachen dat we ons een beetje zorgen maakte over het richtingsgevoel van de hond, dat vond ze echt iets voor mensen uit de grote stad. Ze vertelde dat ze ooit een boekenwinkel had, maar dat hier geen toekomst meer in zat en ze daarna het restaurant had geopend. Ze had het echter nooit echt los kunnen laten dat ouders maar net genoeg geld hadden om de lesboeken te kopen, en dat leesboeken voor kinderen alleen werden gekocht door de ouders van kinderen op de zeilboten. Daarom was ze zo’n tien jaar geleden een leesclub gestart in de Fig Tree waar kinderen op zaterdagmiddag konden komen lezen, met hulp van vrijwilligers op het eiland. Wij werden zelfs uitgenodigd om de komende zaterdag ook te komen helpen, mochten we daar zin in hebben. Zonder een belofte te maken lieten we weten dat we daar wel interesse in hadden.

Iets minder leuk waren de golven die op een vreemde manier de baai in kwamen. Af en toe konden ze Saga zo laten rollen dat we alles vast moesten zetten alsof we op de Oceaan waren. Dat kwam natuurlijk onze nachtrust ook niet ten goede. Daarom besloten we om ons tweede anker in te schakelen als hekanker. Daarmee trokken we de boot 90 graden om, zodat de wind op de zijkant stond, en de golven op de punt. Dit scheelde enorm! Toch werden we ‘s nachts weer wakker omdat alles tekeer ging. Toen de slaapdronkenheid overging in slaapbrakheid waren we helder genoeg om te realiseren dat de wind was gedraaid en we bijna over ons hekanker heen waren gedraaid. Als laatste reddingsmiddel gooide ik het parapluankertje uit die we normaal gesproken gebruiken voor de rubberboot en kajak, om toch achterkant van de boot maar de goeie kant op te trekken. Wonder boven wonder was dit succesvol ondanks het lichte briesje wat uit de verkeerde richting in de baai stond. Met drie ankers uit lagen we eindelijk goed terwijl alle andere boten in de baai nog tekeer gingen. Ik was best wel een beetje trots en viel zo weer in slaap.

Natuurlijk moest er ook nog gesnorkeld worden in Bequia. De eerste spot was vlak naast de boot en voor de andere moesten we een klein stukje varen. Zeker de tweede spot was weer echt spectaculair. Deze keer niet zozeer vanwege de mooie visjes maar vooral door het koraal en de grillige rotsachtige bodem. Daarnaast moesten we vlak langs de Amsterdam varen om er de komen. Deze klassieke Nederlandse driemaster wordt tegenwoordig gebruikt voor cruisetochten. De passagiers mogen zoveel helpen met het zeilen als ze willen. We probeerden een praatje te maken met de bemanning, maar tot onze verbazing sprak niemand Nederlands, en ze vonden ons maar een beetje raar.

Inmiddels was het alweer zaterdag en wij waren op weg naar de Fig Tree om bij de boekenclub te gaan helpen met het lezen. Miss Johnson was erg enthousiast om ons daar te zien en gaf ons een korte instructie voor het helpen van de kinderen. Lianne en ik kregen beiden twee kinderen tussen de 9 en 10 jaar aangewezen om te helpen. En dit was een stuk moeilijker dan we hadden gedacht! Het niveauverschil tussen de kinderen was namelijk best groot en het was moeilijk te achterhalen of ze alleen maar de woorden aan het oplezen waren of dat ze echt de tekst begrepen. Toch was het erg gezellig en hing er een hele goede sfeer. De kinderen vonden het echt leuk om daar te zijn en je merkte dat ze de hulp waardeerden. Het was in ieder geval een hele mooie afsluiting voor onze tijd op Bequia.

Het waaide windkracht vijf, af en toe zes, toen we vertrokken vanuit Carriacou richting Union Island, onderdeel van Saint Vincent and the Grenadines. Gelukkig was het maar een kort tochtje, dus we voeren met relatief weinig zeil die kant op. Als het meer dan 20 knopen waait gaat er voor mij eerlijk gezegd het zeilplezier er wel vanaf. De finetuning van de zeilen komt dan niet meer zo nauw en de golfopbouw zorgt meestal voor een afname in snelheid. Zeker als de wind vlagerig is, wat rond eilanden vaak het geval is, is het soms frustrerend zeilen. Wij hebben namelijk liever minder dan meer zeil aan de mast, waardoor de snelheid er soms helemaal uitgaat als er wat minder wind staat. Wat de tocht nog wel aangenaam maakte was het uitzicht. Union zag er super indrukwekkend uit door de restanten van de oude vulkanen: het wordt ook wel het Tahiti van de Caraïben genoemd.

Om te bepalen waar we gaan aanleggen of ankeren gebruiken we verschillende informatiebronnen. Navily is een app waar ankerplaatsen en havens door gebruikers beoordeeld worden. Omdat deze app het meest gebruikt lijkt te worden, staat hier meestal de meest recente en relevante informatie in. Ook in onze navigatieapp Navionics zit een vergelijkbare functionaliteit, maar deze is vaak iets minder up-to-date. Daarnaast hebben we een pilot guide van de Caraïben. In dit boek staat nog uitgebreidere informatie over navigatie, immigratieprocedures en toeristische attracties, maar deze informatie lijkt typisch nog minder recent dan Navionics. Uiteindelijk gaan we het liefst af op tips van mensen die we tegen zijn gekomen, maar helaas hadden we nog geen gouden tip gekregen voor Union. Daarom besloten we maar om een ankerbal op te pakken in het plaatsje Clifton omdat hier de douane van het eiland zit en we toch niet zo lang zouden blijven. Achteraf gezien hadden we mooier ten westen van Frigate Island kunnen gaan liggen, maar zoals mijn vriend Wouter altijd zegt: “Achteraf is mooi wonen.”

Het zou de eerste keer worden dat we een ankerbal op zouden pakken. Het zou ook de eerste keer worden dat we in aanraking zouden komen met de zogenaamde boat boys. De boat boys varen je in houten boten met zware buitenboordmotoren tegemoet om je te helpen met ankeren of aanmeren en verwachten daarvoor een vergoeding. Daarnaast bieden ze je van alles aan, van vis, groente en fruit tot wiet en andere drugs. Als ze het niet aan boord hebben, kunnen ze het voor je regelen. Over het algemeen hebben ze geen goede reputatie door hun aandringende gedrag en hun relatie tot lichte misdaad. Onze boat boy in Union was daarentegen zeer vriendelijk, wachtte rustig af tot we op ons eigen houtje een mooie boei gevonden hadden en hielp ons goed, zonder met zijn boot tegen Saga aan te botsen. We gaven hem 20 EC$ (ongeveer 7 euro) waar hij tevreden mee was.

Vlak nadat we lagen kwam de bananabreadman langs om, je raadt het al, bananenbrood te verkopen. Omdat we op Navily super goede reviews van het bananenbrood hadden gelezen besloten we er maar om er eentje te kopen. “Hoe duur is dat?” vroegen we. 35 EC$ mocht het stukje bananenbrood maar liefst kosten. Tegen beter weten in gingen we akkoord en gaven hem 40 EC$. Hij had echter niet voldoende wisselgeld, dus dat zou hij wel gaan halen aan de wal. Hij legde uit dat hij toch sigaretten moest gaan halen. Wij hadden ons verlies eigenlijk al genomen, dus gingen maar akkoord met de verwachting dat hij niet meer terug zou komen. Vlak voordat hij vertrok vroeg hij tussen neus en lippen door of wij nog wat behoefte aan wiet hadden. Eerst wist ik niet helemaal zeker wat hij bedoelde, maar ik had geen zin meer om nog meer geld uit te geven dus gaf negatief op zijn rekwest.

Even later kwamen de park rangers langs, die de boeien beheren, en mochten we 60 EC$ per nacht aftikken. Het was wel jammer om weer voor onze ligplaats te moeten betalen na een lange tijd ankeren, maar het gebruiksgemak maakt het wel de moeite waard omdat de ankerplaats anders erg krap was. De ankerbal bestaat trouwens uit een groot betonblok op de bodem waar een touw aan verbonden is die met de boei drijvende wordt gehouden. Aan het einde van dat touw zit een lus waar je de boot aan vast maakt. Het grootste voordeel hiervan is dat de betonblokken niet bewegen en daardoor het koraal niet beschadigd wordt in vergelijking tot het ankeren, waar typisch veel schade mee wordt aangebracht aan het koraal.

Vanaf Saga hadden we een mooi uitzicht op het koraalrif waar volop gekitesurft en gewingfoild werd. Kijkend naar het schouwspel op het water begonnen we aan een plakje bananenbrood, omdat we inmiddels toch best trek hadden. En dat werden al gauw twee plakken. Toch niet gek, dat bananenbrood. Tot onze verbazing kwam de bananabreadman even later toch nog opdagen met het wisselgeld. Gezien de enorme joint waar hij blijkbaar veel plezier van had, hadden we hem achteraf gezien toch niet verkeerd begrepen. Het was wel een grappige gewaarwording.

De volgende dag bliezen we weer de kajak op om aan wal in te klaren en een wandeling te maken richting Ashton, het andere plaatsje op het eiland. Omdat we gelijk weer meerdere malen drugs aangeboden kregen, kregen we toch wel een ander gevoel van de sfeer op dit eiland ten opzichte van Grenada en Carriacou. Ashton bleek niet super interessant, dus besloten we maar een pad in te wandelen wat we onderweg tegenkwamen. Deze liep tot aan Frigatte Island en bood erg mooie uitzichten op de baai en bood bovendien nog een inzicht in de mangroves dankzij bordjes langs het pad. Ook de krakkemikkige, maar sfeervolle bruggetjes droegen bij aan de ervaring. Aan het einde van het pad kwamen we eigenlijk bij de andere ankerbaai waar een aantal bootjes idyllisch geankerd lagen. Een doorn in ons oog was wel dat de zeilers vuilniszakken achter lieten naast een vuilnisbak die daar duidelijk niet voor bedoeld was. Jammer genoeg drukte dit mijn plezier meer dan ik graag toe zou geven.

Op de terugweg besloten we om eens bij de surfschool langs te lopen om te horen hoeveel een lesje kiten mocht kosten. Van tevoren hadden we bedacht dat we voor zo’n 100 euro per persoon wel interesse hadden. Het is nota bene één van de beste plekken ter wereld om te leren kiten. Een vriendelijke vrouw liep ons tegemoet en vertelde ons dat 2,5 uur les met z’n tweetjes 195 USD per persoon zou kosten. Toen wij aangaven dat dit boven ons budget was bleek er nog wat onderhandelingsruimte te zijn, maar tot een deal zijn we niet gekomen. Daarom vertrokken we de volgende dag maar op tijd naar de Tobago Cays na twee nachtjes op Union Island.

Het was wederom een winderige dag en de windmeter zakte niet tot onder de 20 knopen. Tot overmaat van ramp was de koers precies tegen de wind in. Gelukkig was het aan de andere kant maar een uurtje varen, dus we zagen het wel zitten. Van Britse cruisevrienden hadden we gehoord dat de ankerballen tussen de twee eilandjes het mooiste waren. Toen de boat boy van de Tobago Cays ons tegemoet kwam, lieten we hem daarom weten dat we daar graag aan wilden liggen. Wederom werden we goed geholpen en op de vraag hoeveel hij van ons wilde hebben voor zijn diensten antwoordde hij dat we nu niets zouden hoeven betalen als we bij zijn restaurant zouden komen eten. In reactie daarop wilde ik dan wel eens weten hoeveel hij rekende voor zijn strandbarbecue. De kreeft mocht 130 EC$ kosten en kip met vis 80. Omdat we erg lage verwachtingen hadden dat hij onze vorige ervaring met de kreeft zou kunnen overtreffen, en omdat we enigszins gierige Hollanders zijn, besloten we onze winst te pakken door nu niets te hoeven betalen en voor de kip met vis te gaan. Daarbij zou hij ons nota bene op komen halen vanaf de boot, zodat wij niet met een nat pak door de kajak bij de kant aan zouden komen. Grappig hoe je jezelf rijk kunt rekenen terwijl je aan het einde verhaal gewoon wel geld uitgeeft, niet?

In de tussentijd gingen we naast de boot snorkelen. Het schijnt namelijk meestal wel een goed idee te zijn om het ankerbalgerei te inspecteren. Tot mijn verbazing lag er een enorme pijlstaartrog half ingegraven naast het grote blok beton waar Saga aan vast lag. Dat was wel even een indrukwekkend momentje. De enorme variëteit aan visjes die hier rond zwommen was ook schitterend. Terug aan onze kant van de Oceaan konden Lianne en ik op een gegeven moment de verschillende soorten rifvissen wel herkennen. Hier kunnen we dat denk ik wel vergeten.

De avond viel en Lianne en ik waren ons rustig aan het voorbereiden op de strandbarbecue. Natuurlijk zaten we al helemaal klaar toen we opgehaald werden. Maar voordat we naar de kant gingen moesten we nog twee andere mensen ophalen. Dit bleken twee Amerikanen te zijn op een grote motorcatamaran. Ze kregen het niet helemaal voor elkaar om hun lijnen door de ankerbal te krijgen en door de vlagerige wind had de boat boy ook moeite om de boot netjes op zijn plek te houden. Ik bood aan een handje te helpen en toen was alles natuurlijk zo gepiept. Aan boord raakten we al een beetje met elkaar aan de praat en we besloten gezamenlijk aan een tafeltje te gaan zitten om het gesprek voort te zetten. Tot onze verbazing hadden ze hun eigen wijn meegenomen naar de barbecue, iets wat blijkbaar wel vaker gebeurt maar wat wij niet zo gewend zijn. We kregen een glaasje wijn aangeboden voor onze hulp en bestelden daarnaast nog een rum punch. We spraken over New York, politiek en bootjes. Ik vertelde dat mijn broertje mij na zijn tijd in New York had geleerd hoe je daar pizza moet eten, wat ze volledig goedkeurden. Zij vertelden dat hun eerste boot een 60 voet powerboat was, maar dat ze daar eigenlijk helemaal niet mee konden varen. Nu huurden ze maar gewoon een boot als ze daar zin in hadden. Een week later hadden ze al weer plannen om naar Fiji te gaan voor een strandvakantie. Toen de rekening eenmaal kwam hadden ze van de barbecue allemaal dingen erbij verzonnen, want dat was een stuk duurder dan twee keer vis met kip en twee rum punch, maar we hadden geen zin om daar een punt van te maken. Het was een gezellige avond.

De volgende dagen stonden in het teken van snorkelen en, voor Lianne, een beetje werken. Het snorkelen op de Cays was echt fantastisch. De schildpadden zijn er namelijk behoorlijk tam en laten mensen dichtbij komen terwijl ze rustig aan het grazen zijn. Op sommige momenten hadden we meerdere schildpadden om ons heen die in volledige rust lekker aan het eten waren. Met fascinatie keken wij naar hun sierlijke zwemkunsten. Af en toe zagen we een pijlstaartrog langszwemmen, de bodem was bezaaid met enorme zeesterren en we zagen ontelbare andere kleine visjes. Op een van de laatste dagen maakte ik nog een kleine wandeling op één van de onbewoonde eilandjes. Hier kon ik nog een glimp opvangen van de zeldzame Tobago Cay Iguana. Deze grote hagedis wordt meer dan een meter lang, en ik weet zeker dat degene die ik heb gezien nog een stuk groter was dan dat!

Uiteindelijk zijn we vier nachtjes gebleven op de Tobago Cays. Dit was wel echt een paradijsje op aarde.

Het werd tijd om het anker op te halen in Prickly Bay en koers te zetten naar Carriacou. Het was een rustige, zonnige dag. Los van het feit dat de wind niet in ons voordeel was, wilden we niet met veel zeil aan de mast varen omdat onze verstaging nog niet in orde was. Het beloofde dus een rustig tochtje te worden op het motortje. Het enige spannende aspect was de onderwatervulkaan, Kick ‘em Jenny, die op onze route lag. Op de kaarten staan twee zones aangegeven waar je in verband met vulkaan activiteit niet mag varen bij code rood en code oranje. In mijn zoektocht naar wat de huidige vulkaan activiteit was, vond ik alleen maar verhalen over gasbellen waar je boot in kan zinken en andere doemscenario’s. Uiteindelijk besloten we maar niet te dicht in de buurt te komen, maar er zal vast niet teveel aan de hand zijn geweest.

Eenmaal aangekomen op Carriacou lieten we ons anker weer zakken in Tyrell Bay. Het leuke van het ankeren hier is dat het water zo helder is dat je precies je anker en ketting kan volgen. Dit leek me wel een mooie kans om eens te zien hoe het anker nou eigenlijk aangrijpt, en daarmee onze ankervaardigheden te verbeteren. We zochten een mooi stukje zand uit tussen de koraalvelden, lieten het anker zakken met voldoende ketting, en met Lianne nog achter de helmstok sprong ik het water in met de snorkel. Ik instrueerde Lianne om de motor in z’n achteruit te zetten en zag het anker een stukje over het zand slepen voordat deze zich in begon te graven. Nadat Lianne Saga snel op had geruimd na het tochtje sprong ze ook het water in om ook even te snorkelen. We konden met eigen ogen zien dat de ketting eigenlijk niet aan het anker trekt, maar voor een groot deel simpel op de bodem ligt door zijn eigen gewicht. Hoe harder het waait, hoe meer de ketting omhoog wordt getild. En pas als het echt hard begint te waaien wordt er aan het anker getrokken. De volgende dagen doken we dikwijls nog eens naar het anker toe om tot ons genoegen te zien dat deze nog netjes op dezelfde plek lag.

Het leek ons leuk om eens de kajak te gebruiken om naar de wal te gaan in plaats van de rubberboot. Het voordeel is ook nog eens dat de kajak een stuk sneller is opgeblazen en makkelijker het strand op te trekken is, geen benzine gebruikt en we er zelf nog fitter van worden ook! We lagen redelijk ver achterin het ankerveld dus het was nog wel zo’n tien minuutjes kajakken tot het aanlegsteigertje. Vanuit hier startte we onze verkenningstocht van Carriacou. Tyrell Bay bestaat eigenlijk uit een langgerekt strand met een parallelle weg met verscheidene eetgelegenheden en winkeltjes. Op ons lijstje stond om bij de bootjeswinkel te informeren naar een vervanging van onze wantputting, die tijdens onze Atlantische oversteek was gesneuveld. Helaas konden ze ons hier niet direct mee helpen, maar we werden wel verwezen naar Mani, een metaalbewerker aan de andere kant van de baai. Toen we hem uiteindelijk vonden legden we ons probleem voor en het was maar de vraag of hij ons kon helpen. Uiteindelijk stuurde hij me weg met de onmogelijke opdracht om zelf het staal te vinden voor het onderdeel. Als dat lukte, dan kon hij ons wel helpen…

De volgende dag besloten we een blik te werpen op Sandy Island. We waren namelijk aan het overwegen hier een nachtje door te brengen vanwege goede verhalen over snorkelen met schildpadden en mooi koraal. Vanaf Tyrell Bay was het een klein eindje wandelen naar Paradise Beach, vanwaar we een schitterend uitzicht hadden op Sandy Island en in de verte Union Island. Sandy Island zag er heel cool uit, maar er lagen ook wel veel boten voor. Paradise Beach maakte overigensl zijn naam waar. Dit is echt een paradijselijk strand met mooie verstopte barretjes tussen de palmbomen. We besloten de lokale economie maar wat te stimuleren en bestelden een cocktail bij een van deze barretjes. Daar zaten we dan. Op een paradijselijk strand met een koude cocktail voor onze neus en onze blote voeten in het zand. Op dat moment drong het wel even tot ons door dat we toch wel met een hele speciale reis bezig zijn en we voelden ons gezegend. En een beetje aangeschoten.

Op de terugweg besloten we dat we geen zin hadden om aan boord te koken en het hoog tijd werd dat we weer eens aan de wal gingen eten. Het werd de Lambi Queen. We hadden hier goede verhalen over gelezen en ik was eigenlijk ook wel benieuwd naar de lambi, beter bekend als conch, wat een soort grote zeeslak is. We waren echter wat aan de vroege kant, want om zes uur ging de keuken pas open. We zagen het echter prima zitten om met een biertje erbij te wachten tot het etenstijd werd. Vanaf een andere tafel begon een Aziatisch Amerikaanse man een praatje met ons aan te gaan. Lianne gebaarde dat hij maar gewoon bij ons aan tafel moest komen zitten en hij stelde zich voor als Hung So. En dat was een goede zet, want dit was wel een interessant figuur! Voor zijn rust was hij maar eventjes verhuisd naar Carriacou want hij was iets te druk geweest met z’n carrière de afgelopen jaren. Tegelijkertijd had hij wel een boot gekocht in Grenada waarvoor hij een kapitein in dienst had die charterdiensten verzorgde met dat schip. Hij leek iedereen op het eiland te kennen, maar we kwamen er even later achter dat hij pas anderhalve week op het eiland woonde. Hij vertelde dat hij een tijd dienst had gedaan op Antarctica en af en toe met David Attenborough sprak bij de koffieautomaat. Normaal had ik dit wel een erg sterk verhaal gevonden, maar Hung had de foto’s als bewijs! Hij adviseerde ons nog om bij Tim’s Sunset Bar op Carriacou kreeft te gaan eten maar kon helaas niet blijven hangen bij de Lambi Queen omdat hij alweer andere plannen had. De lambi was overigens heerlijk. En toen we om de rekening vroegen kwam de klap op de vuurpijl: Hung had alles al voor ons betaald! Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt.

De komende dagen bestonden uit wandelen, snorkelen en kajakken. In de bootjeswinkel had ik een onderdeel gevonden wat misschien wel dienst zou kunnen doen als wantputting als Mani deze zou kunnen bewerken. Voor 20 euro durfde ik het risico wel te nemen en nam het onderdeel mee. Mani dacht wel dat het zou lukken. Hij had alleen wat tijd nodig. Ik probeerde een duidelijke afspraak te maken over kosten en deadline, maar zo gaan dingen hier natuurlijk niet. In de tussentijd had ik mijn oom ook al ingeschakeld en die liet er geen gras over groeien: op maandag waren ze al af. Super fijn natuurlijk, want nu hadden we de optie om ze op te laten sturen naar Sint Lucia, zodat we vanaf daar in ieder geval weer verder konden zeilen. Met Mani moesten we maar zien of dat ergens terecht zou komen…

We hadden gepland om op vrijdag te vertrekken naar Union Island. Omdat dit onderdeel is van Sint Vincent & Grenadines moesten we daarvoor uitchecken in Carriacou, wat nog onderdeel is van Grenada. Maar hiervoor moesten we natuurlijk nog een bezoekje brengen aan Tim’s Sunset Bar. Lianne regelde dat we met een bootje opgehaald zouden worden vanuit Hillsborough, want het kleine strandje waar de bar zich aan bevind is anders moeilijk te bereiken. We gingen voor het volledige pakket: kreeft en cocktails. En wat was dit ook weer een mooie ervaring. De omgeving was adembenemend mooi, de cocktails smaakten goed en de kreeft van de barbecue was enorm lekker. We werden weer afgezet met de boot in Hillsborough, maar ik stond erop dat het niet de moeite waard was om een taxi te bestellen om ons terug te brengen naar Tyrell Bay. We hadden bovendien nog maar weinig cash over. Toch was 6km in het holst van de nacht nog wel een uitdaging, want door de cocktails waren onze navigatiecapaciteiten niet meer helemaal uitmuntend. Toen er een local al fluitend met een machete achter ons aan begon te lopen, en voor zijn lol in elektriciteitspalen begon te hakken, voelden we ons toch wel iets minder op ons gemak. Gelukkig had hij het niet op ons gemunt en sloeg hij ergens anders af. Toen we eenmaal bij de kajak aankwamen waren we al weer een stuk helderder en peddelden we met een kleine omweg terug naar Saga (komt dit bekend voor?)

Op vrijdagochtend liepen we naar de werkplaats van Mani toe met lichte hoop dat hij het onderdeeltje afgemaakt zou hebben en dat we die dag zouden kunnen vertrekken. Helaas kreeg ik geen duidelijke ja of nee te horen. Hij zei dat er iets tussen was gekomen maar dat hij er misschien zaterdagochtend wel tijd voor zou hebben. Wij hadden al alle documenten mee om uit te klaren, maar zaten nu met het dilemma om toch nog een dagje te blijven wachten. Uiteindelijk besloten we het er toch maar op te gokken dat Mani ergens tijd zou vinden, want het is toch een stuk leuker om te zeilen dan om te motoren. Toen we de volgende ochtend voor poging twee gingen lag tot ons genoegen een bijna voltooid onderdeel klaar! Hij hoefde alleen nog maar een plaatje op maat te slijpen. In de tussentijd maakte wij mooi van de gelegenheid gebruik om uit te klaren bij de Douane. We installeerden gelijk het onderdeel en alles paste gelukkig perfect. Vlak hierna haalden we het anker op en zette we koers naar Union Island.

De dag van aankomst is altijd een beetje bijzonder. Aan de ene kant zijn we meestal nog moe van onze oversteek, maar aan de andere kant barsten we van onrust om alvast wat van het eiland te verkennen en zo snel mogelijk de formaliteiten af te ronden. Zeker dat laatste brengt wel wat spanning met zich mee, want dat zijn we nog niet erg gewend. Tot en met de Canarische eilanden werd al het papierwerk meestal geregeld door het havenkantoor, maar sinds Kaapverdië moeten we toch echt zelf langs de douane, immigratie en soms zelfs de havendienst. In onze boeken en kaarten stond beschreven dat er in Prickly Bay, de baai waar we wilden landen in Grenada, een klein kantoortje voor de douane en immigratie aanwezig zou zijn. Helaas bleek dat ze deze na covid nooit meer open hadden gedaan, en we genoodzaakt waren om naar de hoofdplaats St. George’s te gaan om daar de formaliteiten af te ronden. Per slot van rekening was het ook nog eens 3^e kerstdag, waarbij iedereen blijkbaar nog vrij was. Andere zeilers adviseerden ons dat we beter de volgende dag aan wal konden gaan, maar ik was vastberaden om alles netjes volgens de regeltjes te doen en binnen de 24 uur in te klaren. Daar begon dus weer een nieuw avontuur.

We wisten nog niet helemaal hoe het openbaar vervoer werkt op het eiland, maar ik verwachtte niet dat ik met euro’s ver zou komen. Daarom was de benenwagen het vervoersmiddel van voorkeur om naar St. George’s te gaan. Een lekkere wandeling van zo’n zes kilometer. Onderweg keek ik mijn ogen uit. Vermoeid van de tocht, maar met frisse energie van de nieuwe wereld waar ik me in begaf leek het niet lang te duren voordat ik in het hoofdstadje was aangekomen. Wat me het meeste is bijgebleven is de Amerikaanse sfeer en de relatief decadente huizen afgewisseld met houten krotjes. Het douanekantoor zat vlak bij de jachthaven. De luxe jachten daar gaven een nog sterker gevoel van een ongelijke welvaartsverdeling. Maar ze zagen er natuurlijk wel indrukwekkend uit.

Uiteindelijk waren de formaliteiten vlot afgerond. Er stond een pinautomaat naast het kantoor dus ik heb gelijk maar de kans gepakt wat Oost Caribische dollars in te slaan. Inmiddels was het al bijna middag dus een licht hongertje begon op te komen. Daarom besloot ik maar verder het stadje in te wandelen op zoek naar een bakkertje of supermarktje, en de hoop dat ik er eentje kon vinden die op 3^e kerstdag open was. Dit viel grappig genoeg nog niet mee, maar uiteindelijk trof ik de jackpot. Een goed gevuld supermarktje met een broodafdeling en redelijke prijzen. Ik nam gelijk maar wat verse proviand mee, waaronder een heerlijke kruidige cake. Vlak buiten de supermarkt werd ik aangesproken door Jimmy. Hij wilde weten of ik een Zweed was van de cruiseboot. Ik vertelde hem dat ik zelf hierheen gezeild was met mijn vrouw, waar hij duidelijk van onder de indruk was. Hij vertelde me een stukje interessante geschiedenis over het fort van St. George’s, waar hij als jonge man een slachtpartij had meegemaakt bij een machtswisseling. Best wel indrukwekkend. Tot slot vroeg ik hem of hij wist of er ergens een SIM-kaart verkrijgbaar was. Toevalligerwijs had hij er eentje over omdat hij net die week een nieuwe telefoon had gekregen. Waren wij weer mooi uit de brand geholpen! Als dank gaf ik hem één van de koeken die ik had gehaald in het supermarktje.

Gewapend met mijn dollars durfde ik mijn kans wel te wagen op het openbaar vervoer. Jimmy had me uitgelegd dat ik bus 1 kon pakken richting Saga voor 3 ECD (2.8 ECD = 1 euro). Het duurde niet lang voordat er een busje aankwam en ik vermaakte me kostelijk tijdens de rit. Het zit namelijk zo dat er geen centrale maatschappij een aantal busjes in bezit heeft, maar dat elke buschauffeur zijn eigen busje heeft, waar hij met een conducteur tot 16 mensen mee kan vervoeren. En vergis je niet, deze busjes zijn niet veel groter dan een standaard Volkswagen busje. Je zit dus bovenop elkaar. Daarnaast investeren ze niet in een goede ophanging, maar gaat al het budget naar het geluidsysteem. Meestal blaas je daarom met keiharde reggae of soca naar je bestemming. Connexxion kan hier nog wel wat van leren.

In de loop van de volgende dagen werden we echte pro’s in het gebruik van het openbaar vervoer. Om uit te stappen kan je op het metaal kloppen of roepen: “Drivah, gotta jump!” Op deze manier konden we het hele eiland rond zonder te diep in de buidel te hoeven tasten, en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. Het eerste uitje was een bezoek aan een rumdistilleerderij waar ze nog op de klassieke agrarische manier rum maken van suikerriet. Onze gids was onder de indruk dat we na onze korte tijd op Grenada al helemaal met het openbaar vervoer tot aan de destilleerderij waren gekomen. Dat was namelijk twee keer overstappen, en hun gebruikelijke bezoekers komen met de taxi’s vanaf de cruiseschepen. Omdat wij blijkbaar een beetje een bijzondere indruk hadden gemaakt vroeg hij of ik een mes bij me had en of we suikerriet wilden proeven. Op beide vragen kon ik met genoegen ja antwoorden. We hadden namelijk beiden nog nooit suikerriet geproefd, en dat was echt lekker! Aan het einde van de tour mochten we ook nog wat van de rum proeven. De standaardrum zat tussen de 75 en 88 procent alcohol. Ze maakten daarnaast nog een slappere variant van 69% omdat je die wél mee mag nemen met het vliegtuig. Van beiden mochten we proeven, en tot onze verbazing was de sterkere variant eigenlijk zachter van smaak. Lichtjes aangeschoten begonnen we weer op onze terugreis. We besloten het laatste busje over te slaan en door de jungle terug te wandelen. Toen het pad erg modderig werd en de zon sneller zakte dan we gerealiseerd hadden kreeg ik de gebruikelijke verwijten naar mijn hoofd (en terecht, dit was natuurlijk mijn plan). Gelukkig hebben we er alleen maar vieze schoenen aan over gehouden.

Ondertussen was het al bijna nieuwjaar en wij hadden lichte paniek. We hadden namelijk nog geen plannen voor een feestje. Wel hadden we ‘s ochtends op het Cruiser’s Net gehoord dat er een feest zou zijn bij de Prickly Bay Marina. Nu, voordat we verder gaan moet ik eigenlijk eerst uitleggen wat het Cruiser’s Net is. Elke ochtend om 07:30u wordt er namelijk op kanaal 67 van de marifoon een uitgebreide radiodienst gehouden waarbij verschillende onderdelen aan bod komen, waaronder ‘new arrivals’, ‘treasures of the bilge (tweedehands markt)’ en ‘local business’. We waren echter een beetje terughoudend met het feestje bij Prickly Bay Marina omdat we niet tussen alleen maar andere zeilers oud & nieuw wilden vieren. Toen we echter in bus 1 een reclame hoorden op Boss FM van het feestje bij de Marina verwachtten we wel dat er ook wat locals aanwezig zouden zijn, dus de kaartjes werden gekocht.

Het feest omvatte een buffet, onbeperkt drank, verschillende bandjes en vuurwerk. Het enige wat dus eigenlijk misten was onze familie en vrienden. Dat compenseerde we dus maar met de cocktails. Al met al was het wel een succes en zijn we bovendien zonder een al te grote omweg weer terug aan boord gekomen met de rubberboot. Ik vraag me af of ze wel eens alcoholcontroles doen voor de bijbootjes. We zijn er namelijk inmiddels wel van overtuigd dat de favoriete hobby van zeilers het nuttigen van alcohol is.

Grenada heeft de bijnaam Spice Island. De volgende dagen hebben we een chocoladehuis en kruidentuin bezocht, en hebben we zelf ondervonden waarom Grenada het specerijeneiland is. Bij het chocoladehuis startte we in de tuin, waar de chocoladebomen tussen allerlei andere types fruitbomen groeien. Er werd ons uitgelegd dat de chocoladeboom via de wortels de smaken van de andere bomen op kan nemen. De gids plukte een chocoladevrucht uit de boom en gaf ons een boon met het vruchtvlees eromheen om op te zuigen en we konden echt de verschillende soorten fruit in het vruchtvlees proeven. Vervolgens werd uitgelegd dat ze hier nog de bonen echt fermenteren, een stap die op de grootschalige productie wordt overgeslagen. Vervolgens worden de bonen gedroogd, gepeld, gemalen en geperst. Na het persen blijft het poeder en de boter over. Dit wordt dan weer gebruikt als basis voor alle verschillende types chocoladerepen. De tour eindigde met een proeverijtje in het winkeltje. Daardoor konden wij het natuurlijk niet laten om wat voor latere consumptie in te slaan. En oh ja, de chocolade was echt verrukkelijk.

Tijdens de tour van de kruidtuin nam de gids ons mee langs alle verschillende soorten kruiden en specerijen die op het eiland groeien. Wat ons hier vooral fascineerde was dat wij vaak maar één soort type van een bepaalde plant kennen. We kregen bijvoorbeeld verschillende soorten tijm, munt en basilicum te proeven, en elke verschillende soort had weer een hele andere uitgesproken en lekkere smaak. Daarnaast blijft het fascinerend om te zien dat er zoveel verschillende soorten planten en bomen door elkaar heen kunnen groeien in het vruchtbare klimaat. Bovendien realiseerden we ons dat het toch ook wel bijzonder was dat we de meeste specerijen in Nederland gewoon in de supermarkt kunnen vinden.

Tot slot hebben we ook nog het onderwatersculpturenpark bezocht. We wisten dat daar vanuit het hoofdstadje een boot naartoe ging, maar daar gingen wij natuurlijk niet voor betalen. Dus na twee busjes waren we al ergens in de buurt. Een licht aangeschoten man met een grote machete benaderde ons. Hij wilde weten waar we moesten zijn. Vriendelijk vertelde hij ons de weg en uiteindelijk kwamen we aan bij een strandje. Uit een groepje mannen kwam er eentje naar ons toe en vroeg of we het onderwaterpark wilden bezoeken. Het zou 30 Amerikaanse dollars per persoon moeten kosten om met een bootje het hoekje om te varen en daar te gaan snorkelen. Wij vertelden die man dat we wel zouden proberen zelf die kant op te zwemmen, wat hij geen enkel probleem vond. Sterker nog, hij legde ons helemaal uit waar we precies moesten kijken om de beelden onder water te kunnen zien. Het was een redelijk eindje zwemmen, en op een gegeven moment was de stroming nog best een beetje spannend, maar met onze zwemvliezen kwamen we zonder problemen heen een terug. De beelden zagen er wel tof uit, maar we waren blij dat we geen 60 USD hadden gelapt om even een half uurtje daar te snorkelen.

Inmiddels begon de onrust alweer een beetje toe te nemen om verder te gaan naar het volgende eiland. Het enige waar we een beetje bang voor zijn is dat Grenada misschien wel het mooiste en vriendelijkste eiland van de hele Caraïben is! Ach, maar een manier om achter te komen…

Het begon allemaal zo’n vier jaar geleden. Lianne was al een paar maandjes onderweg met haar PhD en ik was net afgestudeerd en begonnen met mijn baan in Brugge. Omdat we dat jaar onze zomervakantie maar heel beperkt hebben kunnen vieren vanwege de studies leek het ons een mooi plan om naar een warme bestemming te gaan tijdens de kerstvakantie. Lonneke kwam uiteindelijk met de gouden tip: een schattig appartementje in La Palma, inclusief huurauto en vlucht voor 8 dagen. Als Lonneke toch eens had geweten wat de gevolgen zouden zijn van haar tip…

Wij hadden het enorm naar onze zin op La Palma. Voor mij was het überhaupt voor het eerst dat ik op Spaans grondgebied was en de natuur, het eten en drinken en de cultuur bevielen enorm. We hadden twee dagen van te voren wandelschoenen gekocht bij de ANWB, en dat was blijkbaar niet voor niets. De wandelpaden waren goed onderhouden, maar het was wel eventjes wat anders dan een ochtendwandeling door de Soesterduinen. We keken onze ogen uit.

Één van de activiteiten was een bezoek aan de zoutpannen op het zuidelijkste punt van het eiland. De zoutpannen waren op zichzelf wel interessant, maar wat ons echt fascineerde was het grote zeilschip dat vlak onder de kust voorbij zeilde. We vroegen ons af: “Hoe vet zou het zijn om hier ooit zelf te zeilen?” En die vraag heeft ons niet los gelaten nadat we weer het vliegtuig uit waren gestapt in Nederland. De spreadsheets werden gevuld. De planningen werden gemaakt. Saga werd gekocht en juni dit jaar gooiden we de trossen los in Kampen.

Om gelijk maar de vraag te beantwoorden: het is super vet om hier zelf te zeilen! Toen we La Palma in zicht kregen gaf dat door onze vorige reis toch nog een specialer gevoel dan dat we kregen bij de andere Canarische Eilanden. Het is tenslotte niet elke dag dat een droom zo direct wordt verwezenlijkt.

Nadat Boris weer was vertrokken van boord, na een hele gezellige tijd, waren we weer op onszelf aangewezen. Of nou ja, Justin en Nicola van Zoe lagen ook in dezelfde haven. Lianne werkte meestal overdag aan haar thesis en ‘s avonds dronken we dan een biertje of aten we een pizzaatje met de crew van Zoe. Wanneer Lianne niet aan het werk was vergezelden we Justin, Nicola en hun tweejarige dochtertje Robin op tripjes door La Palma.

Maar ook daar kwam een einde aan toen Zoe vertrok richting La Gomera. Dus waren we weer op onszelf aangewezen. Of nou ja, Laura en Allen van de Ora Pai vroegen of we toevallig zin hadden om een hapje te eten in Santa Cruz de La Palma. Jullie weten allemaal vast dat Lianne en ik altijd zin hebben in lekker eten dus dat lieten we ons geen twee keer vragen. We gingen met z’n vieren voor een grote schaal paella en we konden weer een gezellige avond aan onze lijst toevoegen.

De slot hadden we dan echt even de tijd aan onszelf. Maar stilzitten is niet een van onze sterkste kanten dus we snelden naar de autoverhuur om voor een weekje een auto te huren. We waren niet ontevreden over de Fiat 500 die we aangeboden kregen en zijn gelijk het eiland rond gaan scheuren. De volgende dag zijn we gestart aan een mooie wandeling die we voor een deel vier jaar geleden ook hadden gemaakt. Deze wandeling brengt je naar één van de hoogste bergtoppen op het eiland waarbij je een schitterend uitzicht hebt over de Cumbre Vieja, de indrukwekkende vulkaanrug van La Palma. Maar in tegenstelling tot onze tocht van vier jaar geleden zijn we niet via dezelfde weg terug naar beneden gelopen, maar vervolgden we onze weg naar de Roque de los Muchachos, de hoogste piek van La Palma, in de hoop dat we daar een lift terug naar de parkeerplaats van onze Fiat zouden kunnen vinden. De wandeling liet niets te wensen over en het liften was ook eenvoudig. Onze lift werkte zelfs voor de observatoria van La Palma, dus wij waren een en al oor naar zijn verhalen. Zijn gehoest merkte we maar nauwelijks op.

Ook de volgende dagen waren we weer in touw om mooie wandelingen te maken en de natuurschoonheid van La Palma volledig in ons op te nemen. Maar er was wel iets geks aan de hand. Ik begon steeds minder energie te krijgen. En op een gegeven moment een kuchje. Toen Steve en Paul van zeilboot Tamboura uit de V.S. ons vroegen of we zin hadden om een klein biertje te komen drinken voordat ze aan hun oversteek naar Antigua begonnen heb ik toch maar de afstand bewaard en hebben we onze verhalen gedeeld vanaf de steiger. De volgende ochtend bleek dit een goede beslissing: ik testte positief voor corona.

Voor mij was corona een echte mannengriep. Ik kon niets meer en was heel zielig. Lianne moest maar voor mij zorgen. En ze deed niet alleen dat. Met de Fiat is ze drie dagen lang op en neer naar de Lidl, Hiperdino en Mercadona gereden om Saga af te toppen met proviand. Gelukkig mocht dat allemaal van de Spaanse coronaregels. De enige momenten dat ik buiten kwam was om Lianne te helpen met het sjouwen van de tassen. Na twee dagen koorts begon ik me alweer beter te voelen, en de laatste dag dat we de auto hadden zijn we nog eens de vulkaanrug opgereden om de sterren te bekijken. We hadden lichte twijfel of dat zou lukken omdat het volle maan was, maar de teleurstelling van het gebrek aan sterren werd overschaduwd door het magische licht dat de maan scheen op de Cumbre Vieja. We waren blij dat we er nog op uit waren gegaan.

En met het vertrek van mijn covid vertrokken we ook uit La Palma richting El Hierro. Een eiland waar we eigenlijk niet zoveel over hadden gehoord en ook geen hoge verwachtingen bij hadden. De zeiltocht was eindelijk weer eens plezierig en Saga deed het enorm goed. We voeren over een periode van vijf uur gemiddeld 7.1 knopen over de grond met zo’n 12-18 knopen wind. De haven was voor de verandering eens rustig en we mochten zelf een plekje uitzoeken. Diezelfde avond zijn we weer naar de autoverhuur gegaan om onszelf in staat te stellen het eiland te verkennen in drie dagen.

El Hierro is voor ons het laatste Canarische Eiland, maar zeker niet de minste. Sterker nog, we zouden het op een gedeelde tweede plaats zetten met La Gomera na La Palma. Het minimale toerisme, de groene hoogvlaktes en de piepkleine dorpjes maken het weer een compleet andere ervaring dan de andere eilanden. We hadden een toeristenpaspoort aangeschaft waarmee we alle 7 toeristische attracties van het eiland konden bezoeken. En op de eerste dag hadden we er al vier afgestreept, waaronder de heilige boom van het eiland, een openluchtmuseum met reuzenhagedissen, een geologisch museum en een geografisch museum. Binnen een dag kun je dus een behoorlijk idee krijgen van het ontstaan van El Hierro en de bijzondere eigenschappen van het eiland. We kunnen iedereen die eens tot rust wil komen op een bijzondere en afgelegen plek zeker El Hierro aanraden. Daarnaast hebben we Paul en Charlotte van zeilboot Quelinda ontmoet. Grappig genoeg zijn zij het eerste Nederlandse koppel bij wie we aan boord een biertje hebben gedronken. Zo ben je ver van huis eigenlijk nooit alleen. Er is altijd wel een boot te vinden waarmee je een gezellige avond kan beleven.