Als heilige hollandse boontjes houden we ons natuurlijk keurig aan de regels – en de regels staan ons sinds de afgelopen weken toe om weer voor 48 uur lang in ons kikkerlandje te vertoeven! Natuurlijk hebben we geen enkel weekend onbenut gelaten om naar de boot te gaan, waar mogelijk familie te zien, maar boven alles om ons klaar te maken voor het nieuwe zeilseizoen.
Maar voordat we jullie meenemen op onze laatste zeilmijltjes, is het de moeite waard om de hoogtepunten van de winter toe te lichten. Zo hebben we zelfs nog een boot gekocht! Want de beste manier om aan de kust te komen als je voor anker ligt in de Spaanse Ria’s of aan een koraalrif in de Bahama’s, is met een bijboot. Wat speurwerk op marktplaats heeft een mooie Talamex rubberboot en Honda buitenboordmotor opgeleverd. We hebben de motor een klein beurtje gegeven en het eerste tochtje met de rubberboot is inmiddels een feit.
Een van onze andere aankopen is de Garmin InReach mini. Dit kleine apparaatje stelt ons straks in staat om beknopte weerberichten te ontvangen, smsjes heen en weer te sturen en een noodsignaal uit te sturen. Op het moment dat we buiten het bereik van onze marifoon zijn, zal dit dus het hoofdmiddel voor communicatie zijn. Als alles volgens plan gaat, dan hopen we hem uit te kunnen testen tijdens onze zeiltocht in onze zomervakantie naar Zuid-Noorwegen.
Voor ons navigatiesysteem gebruiken we een Raspberry Pi met SignalK om AIS targets te zien op de waterdichte tablet. Naast de AIS data lezen we ook de dieptemeter, log en GPS antenne uit via NMEA0183 naar USB. Als toevoeging hierop leek het me wel handig om de temperatuur en luchtdruk op te slaan. Een goede zeeman neemt namelijk regelmatig de luchtdruk op in zijn log om slecht weer aan te zien komen. Ben ik een betere zeeman door dit te automatiseren?
Naast het bijhouden van een log moet de schipper en bemanning ook alle andere vaardigheden beheersen, zoals het splitsen van lijnen. Het maken en installeren van nieuwe lazy-jacks was daarvoor een goede oefening.
En als je dan alle klusjes kan combineren met het varen van een prachtig schip, dan maakt het toch dat er geen mooiere hobby bestaat dan zeilen. Ook al is het 8 graden Celsius halverwege mei, ook al komt de wind uit alle windrichtingen binnen het uur en mag je er maar 48 uur lang van genieten, er kan niets op tegen een zonsondergang boven het water en het samen zeilen op de zeilboot van je dromen.
De afgelopen weken hebben we een interessante tweestrijd beleefd. Aan de ene kant hoopten we dat het hard genoeg zou vriezen zodat er geschaatst kon worden. Aan de andere kant leek ons die kou toch niet optimaal voor de boot.
Toch konden we onszelf gerust stellen met het feit dat we overal antivries in hebben gedaan, de motor helemaal winterklaar hebben gemaakt, het dekzeil netjes strak staat, maar bovenal dat mijn ouders en familie regelmatig een oogje in het zeil houden.
Dat we zelf niet de grens over mogen om te gaan kijken is natuurlijk vervelend. We hadden niet verwacht dat het zo ver zou komen. Misschien is het zilveren randje om deze winterbui wel dat we daardoor nog meer plezier zullen hebben op het moment dat we straks weer mogen zeilen. En een ding weten we zeker, volgend jaar gaat de boot lekker een verwarmde loods in!
Toen ik Henk-Jan (mijn broertje) vroeg of hij me wilde helpen om de boot om te varen vanuit Workum naar Kampen hoefde hij daar niet lang over na te denken. Zelfs al moest hij daarvoor met de trein van Den Bosch naar Workum, hij had gewoon besloten niet na te denken over de ellende die dat met zich mee zou brengen.
We moesten en zouden nog even het zoute water opzoeken. Hoewel het alweer halverwege november was, hadden we geluk met het weer en was het nog relatief zacht voor de tijd van het jaar. Na wat gerekend te hebben met de zonsopkomst, zonsondergang en de stroming, hadden we besloten dat we om 13:00u door de Lorentzsluizen bij Kornwerderzand moesten om niet al te laat aan te komen in Oudeschild en toch profijt te hebben van de stroming. Vanuit Workum naar Kornwerderzand konden we eigenlijk erg mooi zeilen en we keken allebei erg uit naar het varen op de Waddenzee. Een ‘first’ voor Henk-Jan.
Wie Henk-Jan kent weet dat hij er altijd voor zal zorgen dat er wat lekkers te eten is. De combinatie tussen chocoladekoekjes met suiker en de bus slagroom had hij dan ook snel gelegd. Voor we het wisten hadden we een hele rol koekjes en een heel bus slagroom opgegeten met z’n tweetjes. Geen wonder dat Henk-Jan daarna even een dutje wilde doen.
Maar wat zag ik toen!? EEN ZEEHOND. “Henk, kijk, een zeehond!” zei ik. Henk-Jan keek nog eens goed en barstte toen in lachen uit. “Ben, jongen, dat is een meeuw…” Helaas pindakaas, de eerste zeehond spotten was niet aan mij besteed. Sterker nog, het werd al snel duidelijk dat ik het niet goed gezien had. Het leidde tot een ‘running gag’ waarbij Henk-Jan iedere keer riep dat hij een zeehond zag bij elke meeuw die langsdobberde. Tot overmaat van ramp had Henk-Jan de primeur voor de eerste zeehond. En ook de tweede, en eigenlijk alle zeehonden die daarna volgden.
De wind zwakte af en de stroom was wat minder sterk mee dan we gehoopt hadden. Er zat niets anders op om ter hoogte van het Scheurrak het motortje te starten, om zo nog enigszins op tijd in Texel aan te komen. Geen zeilen aan de mast, maar wel hele mooie luchten.
Toen we de haven van Texel binnen kwamen varen, was het al bijna donker. Ik was verbaasd dat de havendienst geen gehoor gaf op mijn marifoonoproep, maar later bleek dat er dan ook maar twee andere boten in de Waddenhaven afgemeerd lagen. Henk-Jan had in de tussentijd opgezocht dat we nog maar heel weinig tijd hadden om wat eten voor ’s avonds te scoren. Direct nadat we hadden afgemeerd, was hij daarom van de steiger af gesprongen om snel naar de visboer te lopen en wat Texelse biertjes te scoren bij de supermarkt. Bestaat er iets beters dan verse vis en Texels Skuumkoppe na een lange dag zeilen?
De volgende ochtend moesten we om ongeveer 10:30u weer afvaren. Op de een of andere manier viel mijn oog op de voltmeter en ik kon het niet laten eens te kijken hoeveel spanning op de startaccu stond. “Huh, 4 volt? Dat kan niet kloppen…” dacht ik. Maar helaas, waarschijnlijk waren de paar dagen die we van de walstroom af waren net teveel om een mogelijk net te oude accu in leven te houden. Gelukkig is er misschien geen betere plek om je accu te moeten vervangen dan op Texel. Zelfs met een loodzware accu (er zit echt lood in accu’s) was de CIV shop op loopafstand. Ook daar werd mij vermoeden bevestigd. De startaccu was morsdood, dus een nieuwe accu mocht mee terug.
Uiteraard startte de motor zonder enig probleem en konden we op weg terug naar Kornwerderzand. Het was een mooie aandewindse koers terug naar Kornwerderzand en uiteindelijk hebben we maar een paar slagjes moeten maken. Het zeilen was het probleem niet. Nee, de mist die opeens opstak was voor ons wel wat spannend. Twee jonge mannen laten vlotjes goed zeemanschap varen voor zucht naar avontuur. Waar we eigenlijk een ankertje uit hadden moeten gooien buiten de vaargeul, omarmden wij het avontuur en luisterden we met ontzag naar de zware metalen geluiden van de werkschepen verschuild achter de vochtige mistdeken. AIS en jachtradar zijn in dit soort gevallen toch een uitkomst. Het was voor mij in ieder geval een mooie vuurdoop om met deze apparatuur te leren werken en veilig aan te komen bij de sluis van Kornwerderzand.
Eenmaal aangekomen bij de sluis hadden we de pech dat de sluiswachter ons niet door kon laten vanwege de dikke mist. Het was onveilig om met dit beperkte zicht de brug te openen en de komende uren zou het niet beter worden. Na kort overleg met de andere schepen voor de sluis hadden Henk-Jan en ik maar vastgesteld dat we waarschijnlijk zouden moeten overnachten aan de zoute kant van de sluis.
Na een portie macaroni die eigenlijk meer kaas bevatte dan macaroni (was stiekem goed te doen!) zagen we toch schepen vertrekken. Na kort overleg hebben we toch besloten dan ook maar gebruik te maken van de schut. Wie weet of het de volgende morgen beter zou zijn? In het donker en nog steeds in de dikke mist zijn we toen van Kornwerderzand naar Makkum gevaren. Een spannende, maar gelukkig korte tocht.
En toen was alweer de laatste dag met Henk-Jan aan boord aangebroken. En een goedgevulde dag was het zeker! Vanuit Makkum zijn we in een rechte lijn naar Enkhuizen gevaren om daar de dieseltank alvast af te toppen voor de winter. Maar nog belangrijker, in Enkhuizen zou Maartje opstappen, het vriendinnetje van Henk-Jan. Gezien de Covid-19 omstandigheden was dit gek genoeg de eerste keer voor mij dat ik Maartje ontmoette, dus het was een leuke ervaring om dit te doen op onze kersverse zeilboot. De tocht naar de Ketelbrug en terug naar Kampen was gevuld met goede gesprekken en het was leuk om Maartje te leren kennen. Als kers op de avonturenappeltaart mochten we achter een zwaar transport richting de scheepswerf van Peters door de Eilandbrug gaan. We keken onze ogen uit hoe deze ijzeren gigant door de brugopening werd geperst door sleep- en duwboten. Eenmaal aangekomen moesten Henk-Jan en Maartje helaas al snel weer terug naar Den Bosch. Ook vanuit Kampen is dit geen leuke OV-reis, maar gelukkig lag onze boot nu mooi aan de steiger met het uitzicht op Kampen.
Na alle details te hebben afgehandeld (betaling & verzekering) en het ook goed te beseffen dat we nu een eigen boot hebben, konden we dan eindelijk met onze eigen boot gaan zeilen! Maar voordat we hieraan begonnen hebben we alles nog eens goed doorgenomen met de vorige eigenaren Max en Enneke van Vivre (a.k.a Saga) die ons nog even grote en kleine details over de boot hebben verteld. Na afscheid te hebben genomen van deze vriendelijke en behulpzame mensen hebben we de kurk laten poppen met Ben en Marja om dit heugelijke moment te vieren. En toen was het moment daar, we konden afvaren richting Stavoren. Met de wind in de rug, het grootzeil en de fok volledig uit, gleden we over het kalme IJsselmeer naar Stavoren. Nadat de zon in de haven achter de viskotters was verdwenen en wij ons dieselkacheltje hadden aangestoken, werden wij luidruchtig wakker geschud door onze magen, dus op naar de supermarkt! Nog voordat wij de haven hadden verlaten kwam er een heerlijke geur op ons af van gebakken vis. Zonder een woord te zeggen liepen we beiden onze neus achterna. Waarom koken als je Hollands trots vers kan afhalen! Na genoten te hebben van een harinkje (in België maatje genoemd), lekkerbekje en patatjes (oftewel frieten) zijn we al snel onze eigen loodskooi ingekropen om ons in slaap te laten wiegen door de wind en het water.
Na een warme kop thee en ontbijt zijn we de volgende ochtend weer vroeg vertrokken. Ondanks de kou hebben we geprobeerd zoveel mogelijk te zeilen door meerdere tonnen op het water te ronden en zo een mooi ommetje en trainingsrondje te maken, waarbij we konden oefenen met overstag en het zetten van de zeilen. Zo kwamen wij er gaande weg achter dat onze boot echt niet slecht zeilt voor het 8 ton zware, sterke stalen schip dat ze is!
Gespot in Stavoren door kennissen (?) van Max en Enneke
Na een prachtige dag op het water en met de zon aan de horizon was het tijd voor mij om weer richting Brussel te vertrekken. Wetend dat Benno al snel vergezeld zou worden door Henk-Jan om samen die week mooie tochten te maken…
Waarschijnlijk zijn er maar een beperkt aantal momenten in je leven waarbij je je ervan bewust bent dat je dromen waar gemaakt kunnen worden. De koopdag van onze nieuwe boot was zeker zo een moment voor ons.
Het is maandag 2 november 2020 in Zutphen. Na een weekend spelletjes spelen met Lonneke en Jurre was het tijd om naar Workum af te reizen voor de keuring van de stalen Koopmans 37 met houten dek. Alles was goed voorbereid. De eigenaar had alle nodige spullen voor de keuring aan boord gebracht, en als keurmeester was niemand anders ingeschakeld dan Dick Koopmans. Ben en Marja waren zelfs van de partij om een oogje in het zeil te houden, maar bovendien om niets te missen van deze bijzondere dag. Helaas zat aan de andere kant het weer niet mee. Sterker nog, het stormde behoorlijk en het regende pijpenstelen. Maar dat mocht ons enthousiasme niet hinderen.
Als eerste werd het dek en de opbouw gecontroleerd op vochtgehalte. Alles was binnen de marges, dus het duurde niet lang voordat de boot in de takels kon:
Terwijl de medewerkers van de haven met lunchpauze gingen, hadden wij de tijd het onderwaterschip te inspecteren. Ook hier kon de keurmeester niets zorgwekkends vinden en was de belangrijkste notitie dat de extra bescherming rond de kiel wat beter afgewerkt kan worden met plamuur. Een mooie klus voor de winter dus.
De proefvaart moest helaas wat ingekort worden vanwege de slechte weersomstandigheden. We zijn kort het kanaal bij Workum opgevaren om de motor te horen lopen en daar hebben we de zeilen half aan de mast gehesen om de staat ervan te kunnen inspecteren. Dit was voldoende voor de keurmeester en ook hier was alles weer naar behoren.
Terug afgemeerd mochten wij tot onze vreugde horen dat de keurmeester vond dat het schip in goede staat was. Bovendien liet hij weten dat hij zelf zonder grote aanpassingen zo met het schip de oceaan over zou steken. Dit was natuurlijk alles wat wij wilden horen en het duurde daarna niet lang voordat het koopcontract was ondertekend.
Het was een intense dag, maar het was het zeker waard. De eerste stap om onze dromen waar te maken is gezet!
Pap en mam, mogen Lianne en ik de boot mee met de grote vakantie? Dan kunnen we zeemijlen maken. Heel erg in het verleden hebben wij als ouders de fout gemaakt om onze kinderen op te voeden met liefde voor het water. En dat keert zich nu tegen ons. Want de grote droom van Bernhard en Lianne (inmiddels niet minder besmet met het watervirus) is een grote wereldreis maken.
Hun zoektocht naar een eigen boot was al een tijdje aan de gang. Tijdens hun vakantie viel hun oog op de Tinto in Lemmer. Een mooi stalen schip dat voldeed aan hun wensen, maar er moest nog wel het een en ander aangepast worden. Oom Gerrit en tante Ynske kwamen ook om een inspectie uit te voeren en vonden het echt een boot voor Bernhard en Lianne. Thuis in Brussel werd er een bod uitgebracht, maar de verkopende partij was het daar niet mee eens.
Opnieuw verder zoeken op internet en daar vonden ze een Koopmans 37, in Workum. Omdat het in de Covid-tijd lastig voor hen was om zover te reizen, zijn wij eind oktober naar Workum getogen om alvast een idee te vormen. En dan konden we ook nog even bij Tinto langs.
Wij waren enthousiast over de Koopmans. Gewapend met camera en ons aan de ene kant en Bernhard voor zijn computer aan de andere kant (Lianne moest werken) hebben we samen de hele boot doorgekropen en onze bevindingen gedeeld. Toen was het de beurt aan Bernhard en Lianne om naar Workum af te reizen en zelf hun oordeel te vellen. Ook zij waren enthousiast. En ook zij gingen op de terugweg nog even bij Tinto langs. De makelaar zat in zijn kantoor en even was er de twijfel om misschien toch nog over de prijs te praten. Maar… Tinto was inmiddels verkocht. Niet getreurd en de focus gelegd op de Koopmans.
Om het verhaal kort te maken, na prijsrichtingen aan gegeven te hebben en afspraken te hebben gemaakt, was het moment van keuring en uiteindelijk de aankoop daar. Dick Koopmans was bereid om als expert de keuring te doen, wat natuurlijk heel erg leuk was. De vorige eigenaren zijn zuinig op hun boot geweest en vonden het moeilijk om afstand te doen. Maar wat waren Bernhard en Lianne trotse eigenaren van HUN boot. Wat prachtig om te zien. De glimlach op beider gezichten verjoeg de kou, harde wind en regen. En die glimlach is dagenlang blijven hangen.
Nu ligt de boot op haar winterplekje in de ZC37 in Kampen. Het winterkleed ligt er op en ze ligt te wachten tot de winter voorbij is en ze weer met deze twee lieve, enthousiaste jonge mensen onder zeil mag. We wensen jullie hele mooie avonturen en een behouden vaart!
